Wij hadden deze week alsnog een soort vakantie. Op de vraag "wat hebben jullie vandaag gedaan?" gaf ik steeds het antwoord "niks". We deden deze week namelijk ook niks, we waren er simpelweg te moe voor. Mensen die ons goed kennen weten dat wij dat eigenlijk niet kunnen. Wij zijn niet goed in niks doen. Het kostte ook wel een paar maatregelen hoor, dat niks doen. Ik had uit zelfbescherming mijn to do lijstje ver weg gestopt en mijn telefoon en mail stonden het grootste deel van de tijd uit. Ik wilde niets horen of zien van "moeten". Het is ons daardoor heel goed gelukt om de buitenwereld met zijn regeldrift bijna helemaal buiten de deur te houden deze week. Bijna, want ik ontkwam niet aan een klein dingetje dat in het belang van Daan en onszelf geregeld moest worden. Kwestie van prioriteiten stellen. Maar ik had het kunnen weten, dat kleine simpele dingetje werd weer groter dan ik had gedacht. Letterlijk en figuurlijk. Het dingetje waar ik het over heb is een zogenaamde bedpapegaai. Voor de lezers die niets met zorg te maken hebben, ik bedoel zo'n koord met een handvat boven je bed waaraan je je kunt optrekken als je oud, ziek of gehandicapt bent. Ik zal het even uitleggen. Tijdens onze vakantie op Schiermonnikoog had ik voor Daan een elektrisch hoog-laag bed geregeld via de thuiszorg. Keurig op ons vakantieadres bezorgd en in elkaar gezet door twee heel attente mannen. Op dat geleende bed zat zo'n bedpapegaai en we merkten dat dat ding met Daans lengte en gewicht (hij is inmiddels de één meter vijfenzestig en zestig kilo gepasseerd) een factor verschil maakte in de verzorging. Daan is ongelofelijk sterk in zijn armen en kon zichzelf omhoog trekken op dat bed. Daardoor konden we hem gemakkelijker aan- en uitkleden, verschonen en in bed verplaatsen. Thuis hebben we geen bedpapegaai want Daan was nog maar vier jaar en vijfentwintig kilo toen hij zijn bed kreeg. Toen hadden we dat ding gewoon niet nodig, maar inmiddels dus wel. Vakantie of niet, om onze zorgzwaarte wat te verlichten wilde ik even snel zo'n bedpapagaai regelen voor thuis. Daarom belde ik maandag direct met de hulpmiddelenleverancier die Daans hoog-laagbed heeft geleverd. Ik kreeg een mevrouw aan de telefoon die voor mij op zoek ging naar de mogelijkheden. Met een teleurstellend antwoord. "Het spijt me mevrouw, toen u het bed geleverd kreeg werd de papegaai nog vergoed door de ziektekostenverzekeraar maar u bent overgestapt en vanwege de bezuinigingen vergoeden ze het nu niet meer. Ik mag hem niet leveren tenzij u hem zelf betaalt." Welkom terug in zorgland dacht ik bij mezelf en reageerde gelaten. "Oké stuur me dan maar een offerte" zei ik met een zucht, wetend dat alles in hulpmiddelenland per definitie duur is. "Ik kijk na ontvangst wel of het voor ons haalbaar is om dat ding zelf aan te schaffen." Paul luisterde mee en hoorde het gesprek hoofdschuddend aan. Na een minuut of tien werden we al teruggebeld door dezelfde mevrouw. Echt, we maken het hier zo vaak anders mee maar attente meedenkende mensen, ze bestáán! "Ik heb Daans dossier nagekeken en gezien dat Daan zijn bed al acht jaar heeft" zei ze. "Na vijf jaar is een hoog-laagbed afgeschreven dus heeft hij nu gewoon recht op een nieuw bed. Een nieuw bed wordt wel vergoed door uw verzekeraar en is inclusief bedpapegaai". Ondanks het goede nieuws was ik verbijsterd. "Hoezo nieuw bed" zei ik "aan het mooie houten bed van Daan mankeert echt helemaal niets!" De mevrouw begreep mijn reactie maar zei "zo zijn de regels, u heeft er gewoon recht op." Ik bedankte haar voor het meedenken en hing op. Terwijl Paul koffie inschonk googelde ik snel even op de Ipad. "Een nieuwe bedpapegaai kost ongeveer tweehonderd euro en Daans nieuwe bed kost bijna drieduizend euro. Hoezo bezuiniging" zei ik tegen Paul. "De logica van dit beleid van de ziektekostenverzekeraar ontgaat mij echt volledig!" "Ach" zei Paul "des te hoger des te bimbam". Ik keek hem niet begrijpend aan. "Dat zei een oud collega van mij altijd" verduidelijkte hij. "Hoe hoger de heren en dames in de organisatie zitten, hoe minder ze weten van de gewone mensenwereld en hoe slechter ze in staat zijn tot logisch nadenken." Ik denk erover na. Des te hoger des te bimbam. Misschien ligt in dat ene zinnetje de verklaring voor alle onlogische bezuinigingen in de zorg die nu op stapel staan. Bedacht door hoge heren en dames. Ik vraag het me ineens af. Misschien is het wetenschappelijk aan te tonen dat mensen hun vermogen tot logisch nadenken kwijtraken naarmate hun functie hoger wordt? Het lijkt mij de moeite van het onderzoeken meer dan waard, vooral in menselijk maar ook in financieel opzicht. Wetenschappelijk bewijs daarvoor zou weleens een belangrijk keerpunt in het beleid in Nederland kunnen betekenen.