Het is een doordeweekse middag met stralend zonnig weer. Gijs en ik fietsen een paar kilometer langs de IJssel naar zijn yogales. We zijn op tijd weggegaan dus geen haast. Onderweg zien we zes ooievaars in de uiterwaarden van de rivier. We genieten. Als we bij de yogastudio zijn komt er vlak voor de les een gehaaste moeder met dochter binnenwaaien. “Volgende week is ze er niet” zegt ze tegen de yogajuf met een schuin oog op mij. “Ze heeft de week van Hemelvaartsdag vrij dus we gaan naar Spanje, heerlijk hoor!” Als de kinderen aan hun yogales beginnen zegt de moeder nog een keer nadrukkelijk tegen mij ”we gaan naar Spanje, zo heerlijk!” Ik knik vriendelijk, wens haar een fijne vakantie. En ben niet onder de indruk. Etaleren noemt Paul dit gedrag. Nadrukkelijk laten merken hoeveel je hebt en hoe vaak en ver je op vakantie gaat. Het valt me op dat zoveel mensen pas gelukkig kunnen zijn als er iets bijzonders gebeurt in hun leven. Als aan bepaalde voorwaarden is voldaan. Zoals een nieuwe auto, dure merkkleding, veel geld verdienen, status en vaak en ver op vakantie. Maar ook als ze die voorwaarden bereiken zijn ze nog steeds niet gelukkig. Omdat er altijd wel weer iets anders is wat ze graag willen hebben, zijn of doen.
Verloren vrijheid
Ik gun het niemand. Maar soms denk ik weleens wat een ramp het voor deze mensen zou zijn als juist zij een ernstig gehandicapt kind zouden krijgen. Want tegelijk met de geboorte, blijdschap en liefde voor onze Daan raakten we door de verdrietige omstandigheden ook een heleboel kwijt. Bijvoorbeeld mijn onafhankelijkheid omdat ik mijn baan en dus ook mijn inkomen noodgedwongen inleverde. We schroefden onze uitgaven zo ver mogelijk terug. Dat was niet leuk, maar bijzaak. Meer pijn deden de vriendschappen die verloren gingen. Maar het allerbelangrijkste dat we kwijtraakten was onze vrijheid. De vrijheid om er ‘gewoon’ eens samen op uit te gaan, de vrijheid om ‘gewoon’ een oppas te kunnen vragen, de vrijheid om ‘gewoon’ plannen te kunnen maken. De vrijheid om ‘gewoon’ de Paul en Jacomien te zijn die we waren vóór Daan. We gingen er niet op uit, er was geen oppas en we maakten geen plannen meer. En vakanties met tijd voor elkaar zaten er al helemaal niet in. In feite verviel ons eigen leven volledig. Daan was de allesbepalende factor. Voor al het andere was geen ruimte meer.
Hemelvaart
“Gaan jullie nog iets leuks doen met Hemelvaart?” vroeg iemand deze week aan mij. “Ja, wij gaan fietsen en picknicken.” Ik kreeg een paar opgetrokken wenkbrauwen. “Alleen dat?” ”Ja, alleen dat.” Op Hemelvaartsdag hebben we gefietst en gepicknickt langs de IJssel. Met pannenkoeken met jam, afbakbroodjes met gesmolten kaas, verse aardbeien, tomaatjes, appelsap en water. Low budget genieten heet dat. En verder? Verder genieten we van het buiten zijn met dit prachtige weer. Ik rommel in de moestuin en Paul en Gijs zijn druk met de aanleg van onze natuurlijke vijver terwijl de kikkers en watersalamanders tijdelijk in ons zwembad huizen. Financieel zit er simpelweg ook niet meer in op dit moment. In dat opzicht werken de effecten van Daan nog steeds door in ons leven. Een ondernemer in haar eerste jaren zoals ik zwemt niet gelijk in de centen. Maar dat weegt niet het zwaarst. Want er is iets veel belangrijkers dat we nu wél hebben. Onze vrijheid. Zoals de vrijheid om op de fiets te stappen, niet gebonden te zijn aan tijd en gewoon te kunnen doen waar je zin in hebt. Geloof me, pas als je dat zolang hebt gemist weet je hoe belangrijk dat is.
Zeventien jaar
Veertien jaar lang hadden Paul en ik amper vrijheid. Maar we maakten er binnen onze beperkte mogelijkheden van wat er van te maken viel. Komende woensdag zijn wij zeventien jaar getrouwd. Daarmee behoren we zo langzamerhand tot een zeldzame soort in dit land. Zeker in onze omstandigheden. Paul heeft die dag vrij genomen, net als de afgelopen zestien jaar. We drinken koffie in een leuk tentje en staan stil bij onze liefde voor elkaar die we nooit zijn kwijtgeraakt. Zeventien jaar geleden zeiden we overgelukkig en vol verwachting ‘ja’ tegen elkaar. ‘But something happened on the way to heaven.’ En de rest is geschiedenis. Ons recept? Elkaar blijven zien, respecteren en waarderen. En de kunst van gelukkig zijn met kleine dingen.