Daan heeft nog weinig tijdsbesef. Hij kent inmiddels de dagen van de week, maar hij weet vaak niet welke dag het is en wat we gaan doen. Als hij dat niet weet wordt hij erg onzeker, hij heeft het nodig om houvast te hebben. Dus zeg ik bijvoorbeeld tegen hem "het is vandaag zondag. We gaan eerst eten en dan gaan we wandelen". Dat geeft hem even rust, maar ik mag niet teveel opnoemen want dan overziet Daan het niet en is hij zijn houvast weer kwijt.
Als Daan een weekend gaat logeren moeten wij hem goed voorbereiden zodat hij aan het idee went en weet wat er gaat gebeuren. Wij gebruiken daarvoor een zelfgemaakte kalender. Dat is gewoon een vel papier met hokjes erop getekend voor de dagen en tekeningetjes van activiteiten, want Daan kan niet lezen. Bij de kalender gebruiken we geknipte vierkantjes gekleurd papier. Elke avond plakken we met een Pritt stift zo'n vierkantje op de dag die voorbij is. Klinkt best goed hè.
Ik maak deze kalenders. Bepaald niet vanwege mijn tekentalent maar uit praktische overwegingen. Paul werkt meer dan fulltime dus aftelkalenders knutselen is een schone taak die aan mij is toebedeeld. Stiekem besteed ik het weleens uit aan onze hulpen. Die zijn daar namelijk tien keer beter in dan ik. Mijn kalenders vallen altijd wonderbaarlijk scheef uit, met rare tekeningetjes waar ik dan maar bij schrijf wat het is zodat anderen ook herkennen wat ik getekend heb. Paul kijkt daar dan met een veelzeggende blik naar en zegt grijnzend tegen Daan "dat heeft mama weer mooi gemaakt". Maar daar meent hij natuurlijk niks van. Ik plak mijn kunstwerk zorgvuldig aan de muur, maar dat is ook niet altijd een succes, ze vallen regelmatig naar beneden. Tot Paul pas geleden op het geweldige idee kwam om een whiteboard aan te schaffen. Met een speciale stift die je weer uit kunt vegen. Zo hoef ik niet te knutselen en lig ik niet te hannesen met vellen papier aan de muur. Het bord hangt keurig met schroeven aan de muur en we kunnen hem steeds opnieuw gebruiken.
Nu konden we het logeren dus aftellen op ons nieuwe whiteboard. Vorige week zondag tekende ik netjes met een liniaal vijf vakjes voor maandag tot en met vrijdag. Het was best goed gelukt al zeg ik het zelf. Elke avond een dag wegvegen en klaar is kees. Op de vrijdag bevestigde ik met magneetjes een mooie foto van een kameel. Daans logeerboerderij heeft namelijk een kameel. Ik tekende er een auto bij (ook best goed gelukt deze keer) want op vrijdag haalt Paul Daan 's middags uit school om hem naar de "kinderboerderij" te brengen. Zo noemt Daan logeren namelijk. Aan het woord logeren heeft hij nare herinneringen en kinderboerderij klinkt leuker en gezelliger. Dat woord houden we er dus in. Daan heeft zelfs al een klik met een ander logeetje. Ze heet Marijke. De eerste keer dat Daan op de kinderboerderij was had zij een prachtige kleurplaat voor hem gemaakt en daar zelf op geschreven: "welkom Daan". Zo lief. Marijke gaf de kleurplaat aan Daan die hem vervolgens aan mij gaf en"prikbord" zei. Dat was duidelijk. Op het prikbord boven zijn bed hangt hij nu al maanden, die mooie kleurplaat van Katrien Duck.
We gingen aftellen naar logeren op ons nieuwe whiteboard. Het werkte alleen niet zo goed want elke dag werd Daan veel te vroeg wakker en stelde mij elke dag dezelfde vraag "vandaag ga naar de kinderboerderij? En elke dag legde ik uit dat het nog niet zo ver was.
"Ik vind spannend" zei Daan dan steeds een beetje benauwd. Ik knuffelde hem en vroeg me ondertussen af wat ik de volgende keer beter en anders moet doen om hem voor te bereiden.
Het werd donderdag. Gijs kwam uit school rennen en deelde mij op het schoolplein mee dat hij bij een vriendje ging spelen dus ging ik met een lege fiets weer naar huis. Kort daarna kwam Daan thuis met de taxi. Daan en ik dronken samen rustig thee aan de keukentafel. Hij vond het gek dat Gijs er niet was en miste zijn broertje. "Gijs weg en komt zo terug?" vroeg Daan aan mij."Gijs speelt bij een vriendje" zei ik. "Mag ik ook bij vriendje spelen?" vroeg Daan lief. Ik viel even stil. Daan heeft geen vriendjes. Wat moest ik zeggen? Ineens schoot me iets te binnen. "Als je morgen naar de kinderboerderij gaat is Marijke er ook" zei ik snel. "ohhhh Marijke" verzuchtte Daan met een enorme grijns en werd helemaal blij. "Ik vind leuk" zei hij. Ik schoot in de lach. Daan heeft zijn hart een beetje verloren aan Marijke.
En weet je, daar kan geen aftelkalender tegenop!