b2ap3_thumbnail_loesje.jpg
Sinds de geboorte van Daan hebben wij een talent ontwikkeld om de mooie en bijzondere momenten in ons leven te vieren. Toen Paul en ik nog met zijn tweeën waren vierden we verjaardagen zoals iedereen. Visite over de vloer, lekker eten en gezellig samenzijn. Dat lijkt zo eenvoudig. Maar met Daan in huis is dat een stuk lastiger te organiseren. Daan slaapt beneden en gaat om zeven uur naar bed.  Een kamer vol mensen geeft ’s avonds dan veel te veel lawaai. We hebben het weleens geprobeerd. Het gevolg was een zeer onrustige nacht. Dat is voor niemand goed in dit gezin, dus dat doen we niet meer.
We hadden voor de makkelijkste weg kunnen kiezen. Gewoon niets meer vieren en alle bijzondere dagen voorbij laten gaan zoals gewone dagen voorbij gaan. Dat is rustig. Maar dan wordt het wel heel erg saai en gaat alle glans van het leven af. In ons leven vol periodes van zorgen en tegenslag willen wij de bijzondere dagen juist wél vieren. Dat hebben we altijd gedaan en dat doen we nog steeds.
De verjaardagen van Daan en Gijs vieren wij zoals een kinderverjaardag hoort te zijn. We zingen, hangen slingers op, geven mooi ingepakte cadeautjes, er komt bezoek, er is taart en de jarige mag kiezen wat we eten. Gijs geniet op zo’n dag en  kan er geen genoeg van krijgen. Voor Daan is het erg druk. Voor hem is zo’n feestje twee keer per jaar te doen, maar hij kan er slecht tegen. Een kinderverjaardag ijlt hier gerust nog een dag of drie na. Niet goed voor Daan en niet goed voor ons.
Daarom vieren we de verjaardagen van Paul en mij anders. Zonder drukte in huis. Natuurlijk zingen we ’s morgens. We krijgen mooie tekeningen van de kinderen en cadeaus. Ook voor onszelf hangen we slingers op en er zijn dikke knuffels van Daan en Gijs. Vervolgens gaat Daan naar school. Voor Gijs regelen we oppas. Paul en ik vieren onze verjaardag met een uitje voor ons samen. Dat hoeft niet ingewikkeld te zijn. We hebben weleens gepicknickt langs de IJssel met broodjes van Bakker Bart. Kleedje mee en boten kijken. Heerlijk. Volgende week ben ik jarig. Paul en ik gaan de stad in om gezellig samen te lunchen. Ik verheug me erop.
Er nadert nog een andere bijzondere dag. Binnenkort zijn Paul en ik twaalf en een half jaar getrouwd. Dat gaan we natuurlijk vieren. En hoe! Zeg maar gerust dan we een uitdaging aangaan. Paul en ik gaan samen een weekend weg. Drie dagen en twee nachten. Dat is uniek. Een weekend samen buiten zijn, lekker eten en genieten van rust.
Begin dit jaar stelde ik dit voor en Pauls ogen lichtten op. Hij was direct enthousiast. Daarna kwamen er heel veel “ja maren”. Van ons allebei. Hoe zal Daan op onze afwezigheid reageren? Nemen we niet een heel groot risico? We hebben er lang over gesproken. Daans reactie valt niet te voorspellen, maar we durven het aan. Daan heeft zich sinds zijn nieuwe school zo goed ontwikkeld dat we denken dat hij het aankan. Tenminste, als hij thuis kan blijven en vertrouwde oppas heeft. Dat hebben we geregeld. Een van Daans vaste verzorgers neemt dat weekend samen met haar vriendin de zorg van ons over.
Toch vind ik het best moeilijk. Ik maak me zorgen. De navelstreng tussen Daan en mij zit muurvast. Als het slecht gaat met hem dan gaat het met mij ook niet goed. En andersom. Want Daan voelt mijn stemming haarfijn aan en reageert daar op. Hoe zal het gaan zonder ons? En wat moet Gijs zonder zijn held papa en zonder mijn dagelijkse portie knuffels? Moeders hebben weinig fantasie nodig om te bedenken wat er mis zou kunnen gaan in zo’n weekend. Paul kent mij langer dan vandaag. Daarom hebben we een paar keer geoefend met oppas die ’s avonds met de kinderen ging eten en ze naar bed bracht. Zo kon ik bekijken of Daan en Gijs rustig zouden gaan slapen zonder onze aanwezigheid en hoe ze de volgende dag reageerden. Dat is gelukkig heel goed gegaan.
En nu durven we het dus aan. Ons weekend. We hebben een knus hotel aan zee geboekt. Dat was het makkelijkste deel. De voorbereidingen thuis kosten meer tijd. Deze week ben ik begonnen met het herzien van Daans gebruiksaanwijzing. Die heb ik jaren geleden gemaakt tijdens mijn zwangerschap van Gijs. Ik maakte me toen meer zorgen om de opvang van Daan tijdens de bevalling dan om de bevalling zelf. Om mezelf gerust te stellen maakte ik een gebruiksaanwijzing. Het kostte me dagen.
De gebruiksaanwijzing van Daan is een volle ordner. Ik pak hem erbij. De laatste wijzigingen dateren van eind mei. Ik neem alles door en pas dingen aan die inmiddels zijn veranderd. Ik zie daardoor goed hoe hard onze bikkel vooruit is gegaan! Ik word er blij van. Na een halve dag is de ordner  helemaal up to date. Daarna maak ik een gebruiksaanwijzing voor Gijs. In vijf minuten heb ik één A4 vol. Ik schrijf op wat Gijs eet en drinkt en hoe het met zijn zindelijkheid gaat. Verder hoe laat hij naar bed gaat en dat Gijs zonder knuffels niet kan slapen. Angsthaas, pluis en de rammelknuffel zijn onmisbaar in bed. Ik staar naar het A4’tje van Gijs en daarna naar Daans dikke ordner.    Het verschil is akelig confronterend…….  Ik mail de gebruiksaanwijzingen van de kinderen naar de oppas zodat zij het alvast door kan nemen. Ze kan de komende weken dan nog vragen stellen en oefenen met Daans medicijnen.
Over twee weken is het zover. Dan hoeven Paul en ik alleen nog maar weg te gaan. Met slechts een kleine tas voor ons samen. Meer hebben we niet nodig. Ik houd me voor dat het met Daan en Gijs vast goed zal gaan thuis. Paul en ik zullen genieten aan zee. Daarna komen we opgeladen en vol energie weer terug  in ons vertrouwde huis. Een ding is zeker: bij thuiskomst ga ik alle gemiste knuffels van mijn mannetjes inhalen!