Er was eens.... een zorgboerderij. De zorgboerderij lag aan een stil landweggetje, omringd door grote oude bomen en uitgestrekte weilanden. Eigenlijk lag de boerderij in the middle of nowhere, ver weg van de drukke haastige stad met rennende mensen en rinkelende mobieltjes. Sommige mensen uit het westen zouden zeggen "in de provincie". Nou, dat was het ook en daar was niks mis mee. Want in deze provincie overheerste nog hartelijkheid en warmte. Hier was je altijd welkom zonder afspraak en kon je achterom lopen voor een bakje koffie. Precies in die provincie lag de zorgboerderij waar mensen met een handicap werkten en leefden. De een wat jonger dan de ander, de een wat gehandicapter dan de ander, maar ze konden er zonder uitzondering allemaal zichzelf zijn. De een kwam er voor dagbesteding, de ander voor buitenschoolse opvang. Er kwamen op de boerderij ook kinderen om te logeren of zelfs om er te wonen. Een vast team verzorgde en begeleidde de gehandicapte kinderen en jongeren zodat ze niet steeds aan nieuwe gezichten hoefden te wennen. Daardoor voelden zij zich hier snel veilig. Als kinderen erg gehandicapt waren werden ze altijd verzorgd door een verpleegkundige. De begeleiders en verzorgers op de boerderij hadden ieder maximaal twee kinderen onder hun hoede. Dat was heel bijzonder want zulke intensieve verzorging en begeleiding was door alle bezuinigingen in Zorgland bijna uitgestorven. Alle kinderen die er woonden hadden met een klein groepje een huiskamer en ieder hun eigen slaapkamer. Op de boerderij bleven slapende kinderen 's nachts niet alleen achter met een "uitluistersysteem" zoals in de grote instellingen. Nee, hier was altijd een slaapwacht dichtbij hen en nog iemand als reserve die kon bijspringen als dat 's nachts nodig was. Kinderen met epilepsie die er kwamen wonen kregen hun eigen epilepsiealarm zodat er snel hulp kwam als zij 's nachts een aanval kregen. De boerderij was letterlijk en figuurlijk een veilige plek. De kinderen kregen er behalve goede verzorging en begeleiding ook fysiotherapie, ergotherapie en logopedie als dat nodig was. Overdag kregen zij geen standaard programma, maar dagbesteding op maat. Dagbesteding op maat was een mooi woord voor dagbesteding die precies bij hun mogelijkheden paste. Dagbesteding die eruit haalde wat erin zat, gecombineerd met een stukje onderwijs via een samenwerking met speciale scholen. Daardoor voelden de kinderen zich gewaardeerd. Ze werden ondanks hun handicap gezien voor wat ze waard waren en konden op hun eigen unieke manier een steentje bijdragen aan het leven en werken op de boerderij. Er waren koeien, varkens, kippen, geiten, konijnen en zelfs twee kamelen op de boerderij. De dieren werden met wat hulp liefdevol door de kinderen verzorgd. Ook konden de kinderen er paardrijles krijgen op twee speciaal getrainde paarden en werd er gewerkt aan een belevingstuin. De kwetsbare gasten van de zorgboerderij werden gezien als volwaardige mensen en voelden zich thuis als in een groot warm gezin. De zorgboerderij gaf hen een nieuwe familie en kende geen leeftijdsgrens zoals in veel instellingen. Nee, hier hoefden kinderen op hun achttiende niet naar een andere plek "omdat ze achttien waren geworden". Ze mochten er blijven zolang ze leefden. En ze leefden daar nog lang en gelukkig...

Maar sprookjes bestaan niet. Toen wij in september begonnen met onze zoektocht naar een woonplek voor Daan hadden wij ons wensenlijstje klaar. Ons lijstje met de kernpunten kleinschalig, veilig, warm, intensieve verzorging en veel buiten zijn. Kernpunten die zeker gezien de handicap van Daan zeer zeldzaam zijn in Zorgland. We zochten een plek met goede zorg, maar ook een plek waar Daan gelukkig zou kunnen zijn. Wijs geworden door bittere ervaring wisten we dat niet al onze wensen in vervulling zouden gaan. Dat we wensen zouden moeten doorstrepen op ons lijstje. Daar hielden we rekening mee. Maar soms, heel soms zijn sprookjes echt waar want..... de zorgboerderij uit dit sprookje bestaat! Vanaf december 2015 krijgt Daan er zijn nieuwe woonplek in het groene Twentse land. Ons buitenkind kan er naar buiten wanneer hij maar wil. Hij kan er rolstoel racen op het grote veilige erf en een rustig plekje opzoeken als hij dat nodig heeft. Er zijn verpleegkundigen die voor hem zorgen en dag en nacht over hem waken. Daan krijgt er alles wat hij nodig heeft. Nee, wij hebben geen enkele wens van ons lijstje doorgestreept. Sterker nog, er zijn zelfs wensen vervuld die we niet eens op ons lijstje durfden te zetten. Goede zorg anno 2014, het kán! Deze zorgboerderij is er een in de categorie "wat wil je nog meer". Een plek waar het niet gaat om het grote geld, maar waar mensen werken met een missie. Een plek waar de zorg voor kwetsbare kinderen centraal staat. Altijd. Sprookjes bestaan. Wij hopen dat Daan er lang en gelukkig kan leven.