Ruim een half jaar geleden is Daan verhuisd. Sindsdien zijn wij bezig met ons herstel en eigenlijk een soort herinrichting van ons leven. Met alles beginnen we opnieuw. We vullen onze tijd anders in en ontdekken nieuwe mogelijkheden. Wat kan al wel, wat kan nog niet. Langzamerhand pak ik meer op, klim ik verder op mijn weg naar dat uiteindelijke doel. Een normaal leven. Dat gaat niet vanzelf. Dat kost tijd en energie. Maar dat is niet erg. Ik neem de tijd die ik nodig heb. Zoals de tijd voor het opnieuw opbouwen van een sociaal leven. Voor Daan geboren werd had ik dat. Maar de achtbaan van zorg in ons leven verdrukte werkelijk alles. Het was ook een krankzinnig leven dat we leidden. Een paar keer per week met Daan naar ziekenhuis en therapie. En waar we ook waren, Daan huilde bijna altijd. Vierentwintig uur per dag, bijna vijf jaar lang. Toen ik hem nog kon tillen liep ik constant met hem op mijn arm of tilde hem in een draagzak. Alleen dicht tegen mij aan kon Daan een klein beetje slapen. Mijn zorgen om Daan en de hele situatie waarin we beland waren. Het vrat me finaal op. Noodgedwongen stond ik in de overlevingsstand. Ik sliep veel te weinig, was zo verschrikkelijk moe. En op de spaarzame momenten dat ik even niets hoefde wilde ik alleen maar rust. Alle energie die ik nodig had voor bijkletsen, sociale contacten en gezelligheid was verdwenen. Mijn lichaam was te moe en mijn hoofd te vol om ook nog maar iets op te kunnen brengen. En juist toen, terwijl ik steun en belangstelling heel hard nodig had, haakten mensen af. Want ik had hen niets te geven. In die eerste jaren ben ik veel mensen kwijtgeraakt. Sommigen heel snel, anderen verdwenen langzaam maar zeker uit mijn leven. Contact verwaterde. We kregen steeds minder uitnodigingen, moesten te vaak afzeggen. We durfden ook niet meer met Daan weg te gaan want hij huilde of raakte zo overprikkeld dat hij dagen overstuur bleef. Uitgeput als we waren konden we nóg slechtere dagen en nachten niet meer opbrengen. Mensen over de vloer bij ons thuis lukte ook niet. Bezoek betekende geluid en Daan schrok van elk geluidje wakker. Bovendien waren we zo moe dat we ’s avonds na het warm eten tegelijk met Daan naar bed gingen. En zo werd mijn wereldje langzaam maar zeker kleiner. Daan was zeven jaar lang ons enige kind. Ging niet naar een peuterspeelzaal, maar naar revalidatie en speciaal onderwijs. En ik kwam niet op het schoolplein om een broertje of zusje naar school te brengen. Dus leerde ik ook in ons dorp geen nieuwe mensen kennen, bouwde niets op. Ik werkte met moeite nog parttime, maar na drie jaar met Daan hield ik ook dat niet meer vol en nam ontslag. Met als gevolg dat ik nergens meer bij hoorde, alles kwijtraakte. Ik stond buiten de wereld, hoorde er niet meer bij, kon nergens over meepraten. Het normale leven van anderen voelde voor mij inmiddels onwerkelijk. Ik voelde me opgesloten in mijn eigen huis. Ik werd er heel verdrietig van. Naast mijn zorgen en verdriet om Daan, was het verliezen van het leven dat ik ooit had ook een rouwproces. Onze keus om Daan niet langer thuis te houden is een moeilijke en verdrietige geweest. Maar het betekent ook de opening naar een ander leven. Een normaal leven. Een leven dat de meeste mensen zo vanzelfsprekend vinden. In zekere zin begin ik weer van voren af aan met het opbouwen van alles. En als het om dat sociale leven gaat moet ik nieuwe vriendschappen opbouwen. Ook dat heeft tijd nodig. Bovendien ben ik na bittere ervaring een stuk voorzichtiger geworden in contacten leggen. Bevriend raak ik pas als er een wederzijds vertrouwen is. Dat is de basis van elke relatie die ik aanga. Als dat vertrouwen ontbreekt of beschadigd wordt is het definitief over. Ik begin opnieuw, maar ik doe het rustig aan. En ik blijf vooral dichtbij mezelf. Omdat ik erin geloof dat je alleen dan de mensen ontmoet die bij je passen. Langzaam zal het anders en beter worden. Het gaat me lukken. Daar heb en houd ik vertrouwen in. Ooit zal ook ik weer een normaal sociaal leven hebben en dat heel erg waarderen. Want er is teveel gebeurd om dat ooit nog vanzelfsprekend te kunnen vinden.