Ik las vandaag nog even mijn relaxte vakantieblog van vorige week. Daarna dacht ik nog even terug aan afgelopen zondag. Na vier weken vakantie de allerlaatste vakantiedag in de stralende zon. Vier weken grotendeels zonder de dagelijkse zorg voor Daan, zonder mail, zonder telefoontjes, berichtjes en andere stoorzenders. Een verademing. Daan was dat laatste vakantieweekend thuis en was vriendelijk en meegaand. Het werd daardoor een ontspannen laatste vakantiedagje. Lekker buiten in de tuin, de plek waar we allemaal het liefste zijn. Beetje rommelen en in alle rust alvast wat spullen klaarleggen voor maandag. zoals de gymtassen van Daan en Gijs, een nieuwe tandenborstel voor Daan op school, een pakketje reservekleren en de usb stick voor de schoolfoto’s. Tjonge dacht ik toen nog, dit is pas een goed begin van het nieuwe schooljaar. Wat beginnen we deze keer heerlijk uitgerust! Ik bedacht me ook dat er komend weekend alweer een logeerweekend gepland stond voor Daan. Best snel dacht ik toen nog. Maandag wilde ik weer langzaam opstarten. Rustig alles bijwerken en de boel weer op de rit zetten. Forget it! Inmiddels is het vrijdagochtend. Nog geen vijf dagen verder en ik weet werkelijk niet waar dat relaxte gevoel gebleven is. Het begon goed. Gijs ontdekte maandagochtend dat hij het in groep drie ontzettend leuk vindt en ook Daan ging na een haperend begin toch met plezier naar school. Helaas bewaarde Daan deze week elke fractie van zijn slechte humeur voor ons. Bij het opstaan, als hij uit school kwam, tijdens het eten en bij het naar bed gaan hadden wij een enorme donderwolk in huis. Afgezien van het feit dat dat niet bepaald gezellig was hadden we nog een probleem. Want doordat Daan in een bar slecht humeur was werkte hij geen seconde mee. Niet bij het aankleden, niet bij het uitkleden, niet bij het verschonen en niet bij het eten. En ik kan je vertellen dat zijn verzorging dan met zijn vijfenzestig kilo minstens twee keer zo zwaar wordt. Daarnaast had hij onrustige nachten. Woelend en draaiend in bed trakteerde Daan ons deze week ’s nachts regelmatig op de snerpende zoemer van zijn epilepsiealarm. Voor ons bij uitstek de meest beroerde manier van wakker worden. Vaak zo rond een uurtje of kwart voor vier…. Gelukkig was het steeds vals alarm, maar dat weet je nooit. Dus schoot ons adrenalinepeil bij elk alarm als een raket omhoog en renden we naar beneden. Probeer daarna nog maar eens in slaap te vallen. Slechte nachten, probleemgedrag…. Afgezien daarvan begon het regelwerk rondom Daan weer dat ik zo heel erg NIET gemist had tijdens onze vakantie. Zoals bij elk beginnend schooljaar liepen de taxiritten niet vlekkeloos. Daan werd te laat van school gehaald waardoor zijn juf met haar tijd in de problemen kwam. Ik belde het taxibedrijf voor een oplossing. En er lag nog een klus op mij te wachten. Mijn bezwaarschrift aan onze zorgverzekeraar Menzis. In de maand mei (!) van dit jaar vroegen wij een loophulpmiddel aan voor Daan. Menzis wees het eind juli af met het ijzersterke argument (let goed op) “dat dit hulpmiddel niet op hun vergoedingenlijst stond.” Zorgverzekeraars zwemmen in de centen en financiële reserves als ik de kranten moet geloven. Toch doen ze niks anders dan bezuinigen en dat gaat op slinkse wijze. Voor gehandicapte kinderen heeft Menzis dus een lijst samengesteld van hulpmiddelen waar je uit kan kiezen. Dat klinkt leuk, maar dat is het niet. Want als Daan toevallig een hulpmiddel nodig heeft dat NIET op die lijst staat heeft hij gewoon pech. Ook al kost het net zo veel als een hulpmiddel van het Menzis lijstje. Daan mag uitsluitend een hulpmiddel van het lijstje, ongeacht of hij er iets aan heeft. Over geldverspilling gesproken… Ik wed dat Menzis de uitgebreide onderbouwing van Daans revalidatiearts bij onze aanvraag niet eens gelezen heeft. Huppekee, staat niet op het lijstje dus afwijzen. “Wij beschouwen het als sporthulpmiddel” stond er ook nog in de brief. Met dat argument werden we als een hete aardappel doorgeschoven naar de gemeente. Ik was op zijn Hollands gezegd goed pissig dus wierp ik mij een halve dag op mijn bezwaarschrift van twee A4 met onder andere de volgende regels. “Zowel u als wij hebben te dealen met Daans complexe beperkingen. Met uw afwijzing verliest u het belang van ons kind volledig uit het oog. Daans handicap houdt geen rekening met de lijstjes van Menzis….. U beschouwt dit als een sporthulpmiddel terwijl het een loophulpmiddel is. Daan kan het niet eens gebruiken als sporthulpmiddel omdat zijn verstandelijke ontwikkeling van zo’n laag niveau is dat hij niet in staat is om lid te zijn van een sportvereniging. Hij zou er niets van begrijpen….. Uw afwijzingsgrond is daarmee onterecht en bovendien voor ons als ouders ook uitermate confronterend en kwetsend.” Met een zucht sla ik het document op en mail het. Er blijken nog geen vijf intensieve dagen en nachten voor nodig te zijn om ons weer net zo vermoeid te laten worden als voor onze vakantie. Wat ben ik blij dat Daan dit weekend logeert….