Het formulier ligt voor mijn neus. Het ligt al een week op mijn bureau maar ik heb het invullen uitgesteld. Gijs was jarig deze week en dat moest natuurlijk groots gevierd worden. Dat was een goed excuus, dat ik leukere, dingen aan mijn hoofd had. Toch was dat niet de echte reden, ik zag eerlijk gezegd gewoon op tegen het invullen van het aanvraagformulier leerlingenvervoer van de gemeente. Met dat formulier vraag ik voor Daan al acht jaar lang, elk jaar opnieuw taxivervoer naar school aan. Dat taxivervoer heb ik hard nodig om zelf overeind te blijven en mijn gezin op de rails te houden. Alleen op die manier houd ik ruimte om betaald werk te kunnen doen, dat is goed voor mij en we moeten tenslotte ook eten. Taxivervoer aanvragen bij de gemeente betekent echter steeds weer opnieuw dezelfde vragen, steeds weer opnieuw dezelfde antwoorden, steeds weer opnieuw een verklaring van een arts of specialist. Het ergert me en bovenal, het confronteert ontzettend..... Ik word er verdrietig van om steeds maar weer op te moeten schrijven waarom Daan dat taxivervoer naar school nodig heeft. Misschien denken ze dat wij naar Lourdes of Jomanda zijn geweest, maar er komt toch echt geen dag dat wij wakker worden en Daan een stuk minder gehandicapt is dan gisteren. Ik lees de brief en het formulier eerst maar eens door. De regels zijn overduidelijk strenger geworden dan vorig jaar. Natuurlijk heb ik daar genoeg over gelezen maar inmiddels ga ik in de praktijk merken wat bezuinigen op de zorg voor Daan en ons inhoudt. Ik lees vraag zeven op het formulier. Daar staat dat kinderen die speciaal onderwijs volgen vanaf hun elfde jaar op de fiets naar school kunnen, ze krijgen alleen taxivervoer toegekend als ze gehandicapt zijn. Ik lees het nog een keer maar het staat er echt. Niet te geloven. Kinderen op het speciaal onderwijs zijn namelijk allemaal gehandicapt of beperkt, anders zouden ze daar niet naar toe gaan. Misschien kan een deel van deze kinderen best fietsen, maar verantwoord deelnemen aan het verkeer is toch even een heel ander verhaal.... Ik ben bijna blij dat Daan in een rolstoel zit. Overduidelijk gehandicapt, tjonge dat scheelt me een hoop uitleg. De gemeente weet overigens al tien jaar dat Daan in een rolstoel zit, die vragen we namelijk ook bij hen aan. De gemeente weet ook al acht jaar dat Daan verstandelijk beperkt is en speciaal onderwijs nodig heeft. Toch moet ik bij de volgende vraag uitleggen waarom zijn school verder dan zes kilometer van ons huis is.... Bah, uitleggen, verantwoorden en verdedigen tot ik een ons weeg, het staat me zo tegen. Ik heb nog steeds niks ingevuld want mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik denk na over een oplossing voor dit zinloze gedoe. Ik vraag nooit luxe aan voor Daan, ik vraag alleen dat wat we nodig hebben om hem thuis te kunnen laten wonen en wat we niet zelf kunnen betalen. Daarom heb ik bedacht dat ik graag twee stickers wil op alle dossiers van Daan. De eerste is een "dit-gaat-niet-meer-over sticker". Een enorme sticker, liefst in een fluorescerende kleur en zo lelijk mogelijk zodat hij goed opvalt. Een sticker die duidelijk maakt dat Daans beperkingen blijvend zijn, dat hij onveranderd in die rolstoel zit en volgende jaar nog net zo slechtziend, epileptisch en verstandelijk gehandicapt is als nu. Met zo'n sticker is alles in een keer duidelijk. Ik maak nooit misbruik van zorg en voorzieningen, daarom vind ik dat ik voor mijn integriteit weleens beloond mag worden. Ik wil gecertificeerd worden als betrouwbare ouder. Uiteraard met bijbehorende "gecertificeerd-betrouwbare-ouder sticker", net zo opvallend en lelijk als die andere sticker. Hoe eenvoudig kan het zijn. Ik laat gewoon even weten dat ik iets nodig heb voor Daan en met deze stickers is dat in een mum van tijd geregeld zonder overbodige formulieren. Het lijkt me een zeer efficiënte oplossing waar ouders met een gehandicapt kind zielsgelukkig van zullen worden. Misschien moet ik zelfs patent gaan aanvragen op dit idee. Misschien heb ik hiermee dat gat in de markt gevonden waardoor we ongelofelijk veel geld kunnen besparen in dit land, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Misschien veeg ik daardoor het grootste deel van die akelige bezuinigingen op de zorg in één klap van tafel. Dat zou prachtig zijn. Misschien heb ik hiermee een betaalde baan gevonden en hoef ik die niet meer te zoeken? Ach, ik sla helemaal door. Het formulier ligt er nog steeds, tijd voor de realiteit want daar ontkom ik helaas niet aan. Met een diepe zucht schuif ik het formulier naar me toe en pak een pen. Toch blijf ik stiekem hopen op dat ene enthousiaste mailtje of telefoontje uit Den Haag....