Pas geleden liep ik met Gijs in de stad. Er kwam een mevrouw op een scootmobiel aan. Ze was nog vrij jong. Wij gingen aan de kant op de smalle stoep zodat ze makkelijk langs ons heen kon rijden. “Goh” zei ze “wat een mooi jongetje is dat en wat lijkt hij op u!” Ik riep vrolijk “ja hè!” En straalde van trots. Want natuurlijk vond ik dat ontzettend leuk om te horen. Gijs lijkt op sommige momenten inderdaad sprekend op mijn kinderfoto’s. Gijs gooide nog even wat extra charmes in de strijd en lachte zijn liefste glimlach naar deze aardige mevrouw. Lachend liepen we verder.
Een paar dagen daarna kreeg ik een andere opmerking over Gijs. “Geniet er nog maar even van, voor je het weet is hij groot.” Het is zo’n standaard uitspraak waar ik niets van begrijp. Ik vind het zo negatief. Want waarom zou ik niet meer van Gijs genieten als hij groter wordt? Ik ben juist blij dat we het opgroeien van onze jongste gezonde zoon zo bewust meemaken. Elke leeftijd en elke fase heeft zijn leuke kanten. Het is prachtig om te zien hoe Gijs zich ontwikkelt. Daar kan ik met plezier naar kijken. Ook al vraagt hij momenteel vreselijk veel aandacht en plak ik hem soms met liefde achter het behang. Toch geniet ik elke dag van hem. Gijs groeit, letterlijk en figuurlijk. Hij blaakt van het zelfvertrouwen en huppelt vrolijk door het leven. Beter kunnen we het niet hebben.
Daan groeit ook. Letterlijk gaat het hard. Daan groeit uit zijn kleren en zijn schoenen. Hij is nog niet eens elf jaar en nadert al aardig mijn schoenmaat. Kleine jongens worden groot. Figuurlijk groeit Daan ook. Hij ontwikkelt hij zich langzaam, maar toch. Hij groeit. En ook daar geniet ik van. Al voelt het soms heel dubbel om een tekening van school te krijgen waarbij het maar goed is dat Daans naam er op staat. Die tekening had net zo goed van Gijs kunnen zijn. Maar die gedachte schop ik snel mijn hoofd uit. Ik zie namelijk vooruitgang in de tekeningen van Daan. Voorheen gooide hij al snel de handdoek in de ring en liet het bij een paar strepen. Nu tekent hij hele vellen vol. Hij heeft zin om te leren. De strepen worden steeds rechter, hij tekent rondjes en ik zie meer kleuren verschijnen. Voor Valentijnsdag heeft Daan zelfs een mooi hart voor mij gestreept. Dat hart heb ik zorgvuldig opgeborgen want ik ga hem inlijsten en ophangen. Dat hart staat voor mij symbool voor het allermooiste wat groeit bij Daan. Dat is zijn zelfvertrouwen. Zijn basis is steviger dan ooit. Zoals dat gaat bij Daan is het nooit zeker dat hij het niveau houdt wat hij nu heeft. Op mindere dagen zien we hem zelfs achteruit gaan. Dus plukken we de dag. En zodra Daan weer beter in zijn vel zit bouwen we verder aan zijn ontwikkeling. Want elke stap vooruit prikkelt ons om na te denken over de volgende stap voor Daan. In zijn belang willen we graag uit hem halen wat er in zit. Daar is vaak veel energie en begeleiding voor nodig, maar dat hebben we er voor over. Want er is niets mooiers dan een kind met zelfvertrouwen dat geniet van het leven. Dat maakt niet alleen Daans leven leuker, maar dat van ons hele gezin.
Mijn kinderen groeien. Nu ik nog. Gijs gaat half mei naar school. Er komt meer vrijheid voor mij na zeven jaar thuis zijn. En eerlijk is eerlijk, daar kijk ik verschrikkelijk naar uit. Ik barst bijna uit elkaar van de plannen en de energie. Er liggen heel wat ideeën op de plank. Die moeten daar van af. En ik zoek een baan. Ik solliciteer en heb er vertrouwen in dat ik die ene baan vind die past bij mij en ons gezin. Ik wil heel graag een paar dagen de deur uit. Even iets heel anders doen dan thuis zijn. Begrijp me goed, we hebben een prachtig huis met een mooie grote tuin. Maar altijd thuis zijn is niets voor mij. Mijn wereld moet groter. Ook ik wil weer groeien. Samen met mijn twee prachtige zonen. De lente nadert, de zon gaat schijnen. Ik heb er zin in. Elke fase heeft zijn leuke kanten. En voor ik het weet zijn we samen groot!