“Komt Daan straks ieder weekend thuis?” Sinds september vorig jaar krijg ik die vraag regelmatig. Dan ben ik maar gelijk duidelijk en zeg “nee”. “Nee??” Vragen de meesten dan stomverbaasd (of geschokt, dat weet ik niet helemaal zeker). “Nee”. “Oké, maar hoe vaak komt hij dan wel thuis?” is de volgende vraag “Dat weet ik nog niet” antwoord ik dan. Mensen met gezonde kinderen vinden dit heel moeilijk te begrijpen en dat snap ik wel. Je denkt er toch over na hoe vaak je je kind straks gaat ophalen? Ja, wij denken heel veel na, juist als het over Daan gaat. Dat is het punt niet. Maar als er iets is dat ik door schade en schande afgeleerd heb met Daan is het plannen en vastleggen. Daan is namelijk volledig onvoorspelbaar. Er zijn dagen dat het gewoon helemaal niet wil. Dat Daans gedrag dusdanig is dat ik op zijn zachtst gezegd liever niet met hem op pad ga. Ik zou hem natuurlijk ongeacht zijn gedrag best overal mee naar toe kunnen slepen en stoer tegen iedereen kunnen roepen “kijk ons eens een normaal gezin zijn! Wij laten ons niet belemmeren hoor!” Maar zo werkt dat niet. Als wij dat zouden doen houden wij namelijk geen rekening met Daan. En als we geen rekening houden met Daan vragen we iets van hem dat hij niet waar kan maken. Namelijk om zich aan te passen. En als er iets is dat hij niet kan is het dat. Dan raakt Daan overprikkeld en verpest hij onze dag (sorry, maar zo is het gewoon). Daarna heeft ons hele gezin nog dagen daarna “plezier” (niet dus) van onze doorgedrukte activiteit omdat Daan zijn frustratie gaat afreageren. Dan krijgen we gewoon de rekening gepresenteerd. Wij hebben geen idee hoe Daan zal reageren op zijn verhuizing. Wat we wel weten is dat Daan moeite heeft met alles wat anders is. En dan bedoel ik heel veel moeite. Daan functioneert verstandelijk op een niveau van tussen de twee en drie jaar. Hij heeft grote moeite om veranderingen te begrijpen. Daan heeft een onvermogen om zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden. En door zijn verstandelijke beperking hecht hij grote (lees: extreem) veel waarde aan een vast ritme, een vaste plek, vaste mensen….. Kortom, duidelijkheid en voorspelbaarheid. Dat is Daans houvast. Reken voor een verandering van de taxichauffeur gerust een gewenningsperiode van een half jaar. Als je dit weet kun je je misschien voorstellen hoe groot de verandering voor hem zal zijn die medio november gaat plaatsvinden: zijn verhuizing naar de Zorgboerderij. In principe zou Daan vanaf dat moment ook naar een nieuwe school moeten. Daar heb ik direct een streep door gezet omdat het voor hem onmogelijk is om twee grote veranderingen aan te kunnen. Daarom krijgt Daan straks een heel goed alternatief: dagbesteding met een stuk educatie op de Zorgboerderij. Lekker buiten leren met hulp van heel veel dieren. Paul heeft Daan vorige week op de heenweg naar het logeerweekend voorzichtig wat voorbereid op zijn verhuizing. In eenvoudige woorden heeft hij Daan verteld dat hij over een poosje op de Zorgboerderij gaat wonen. Daan heeft het aangehoord maar niet gereageerd. Paul zal deze voorbereiding de komende weken iedere keer op weg naar het logeren herhalen. We hebben alleen geen idee of Daan begrijpt wat Paul zegt. Daan leert en begrijpt vooral door te ervaren. Daarom zal hij waarschijnlijk pas een poosje na zijn verhuizing beseffen dat het logeerweekend deze keer toch wel heel lang duurt…..  Dat denk ik tenminste, ik heb werkelijk geen idee hoe het zal gaan. Alles is mogelijk. Daan zou in complete verwarring kunnen raken als wij hem na een weekje alweer ophalen voor een logeerweekend thuis. Want nu woont hij thuis en logeert op de Zorgboerderij. Straks is het precies andersom. Dat is voor hem heel ingewikkeld. Misschien doen we er goed aan om hem een paar maanden lang niet naar huis te halen. Om op die manier het besef te laten komen dat hij op de Zorgboerderij woont. Dan gaan we alleen op bezoek maar laten hem niet thuis logeren. Wat wijsheid is? Dat weet ik dus niet. Paul ook niet. Hogere giskunde is het. Daarom hebben wij niets gepland, niets besloten en niets vastgelegd. Wat we dan wel doen? Wij laten de gebeurtenissen op ons afkomen. Dat hebben we geleerd. Het leven en de omstandigheden nemen het zoals het komt en daarna besluiten we op ons gevoel wat voor Daan het beste is. Wat voor ons hele gezin het beste is. We weten wel wat we NIET gaan doen. We gaan Daan niet ieder weekend naar huis halen. Zeker met vier uur reistijd erbij gaan we dat niet redden. Dat is veel te zwaar, ook voor Gijs. Natuurlijk zullen we in de weekenden op bezoek gaan. Soms met ons drieën, soms alleen. We laten Gijs vrij om te kiezen of hij mee wil, ik wil voor hem namelijk geen “heilig moeten”. En voor doordeweeks hebben we een andere oplossing: FaceTime (skypen). Daar oefenen we alvast mee. Iedere maandagochtend laat zijn juf Daan rond kwart over negen zijn moeder (mij dus) “bellen” met de Ipad. Dat is best bijzonder want Daan is doodsbang voor de telefoon. Geen idee waarom, dat is al jaren zo. Tot mijn grote verrassing vindt hij FaceTime wel heel erg leuk. Het is natuurlijk ook hartstikke leuk om je moeder met haar duffe maandagmorgenhoofd, het haar in de war (kortom niet op haar voordeligst) in beeld te zien. Met beeld erbij vindt Daan “bellen” zelfs erg interessant. De komende weken, in de aanloop naar zijn verhuizing, FaceTimen we dus op maandagochtend. Een heel eenvoudig gesprekje op Daans niveau. “Goedemorgen mama” zegt Daan met zijn brede grijns. “Hoe gaat het? Wat doe jij?” “Ik drink koffie” zeg ik dan (dat helpt namelijk tegen dat duffe hoofd). “En wat doe jij Daan?” “Ik ben op school” zegt Daan dan. “Zal je braaf zijn?” vraag ik vervolgens. “Ja ik zal braaf zijn” lacht hij dan. Daan houdt van grapjes. Zijn juf helpt hem met het gesprekje en de knopjes. Daan kan de verbinding inmiddels zelf verbreken. Dat doet hij ook vol enthousiasme trouwens (vanwege mijn duffe hoofd misschien?). Best een raar idee, dat Paul en ik straks doordeweeks met onze grote zoon gaan FaceTimen. Een beetje stoer vind ik het stiekem ook wel. Oké, mijn kind studeert straks niet, woont straks niet zelfstandig op kamers en gaat straks geen jaartje backpacken in Australië. Maar op zijn manier wordt mijn Daan toch een beetje groot….