Het was me het weekje wel. Eind vorige week werd Gijs ziek met een flinke buikgriep en overgeven. Het schijnt te heersen. Dus verzorgde ik hem natuurlijk en kwam nergens aan toe. Maandag gingen Paul en ik met zijn tweeën snel heen en weer naar Daans verjaardag op de Zorgboerderij. Gijs bleef ziek thuis met oppas. Gelukkig kon hij woensdagochtend weer naar school en was ik verzorgster af. Maar donderdag werd Paul ziek. Hetzelfde virus. Gelukkig was Paul vrijdag weer redelijk op de been zodat hij Gijs naar school kon brengen want ik moest gisteren naar de kaakchirurg. De tweede keer al dit jaar. En volgende maand mag Paul ook. Ik had eigenlijk familiekorting willen voorstellen bij de kaakchirurg, maar daar zou hij volgens Paul niet intrappen. Beetje jammer want het is een dure hobby. Ik heb trouwens een hele aardige kaakchirurg. In 2014 verloste hij mij van een chronische ontsteking in mijn kaak. Oorzaak daarvan was volgens de tandarts vooral stress. En de oorzaak daarvan.... Nou ja. Bekend zal ik maar zeggen. In februari van dit jaar moest ik terug naar de kaakchirurg voor controle. Hij was dik tevreden over de genezing van de wond. Dat was óók weleens lekker om te horen. Tijdens die controle begon hij over iets heel anders, namelijk de cyste aan mijn onderlip. Die cyste kreeg ik gratis en voor niks zo’n acht jaar geleden. De huisarts en de dermatoloog beoordeelden dat het geen kwaad kon. Toch wilde ik hem graag weg laten halen want mooi vond ik het niet. Daar wilde de dermatoloog niet aan beginnen. Gezien de plek moest dat volgens hem door de plastisch chirurg gebeuren omdat het puur cosmetisch zou zijn. Dat betekende ook dat ik alles zelf moest betalen. Inmiddels was ik natuurlijk ruimschoots bekend met de torenhoge tarieven in de zorg dus ben ik niet eens bij die plastisch chirurg geweest. Dat zou ons sowieso een fortuin gaan kosten en dat geld hadden we niet. Lang verhaal kort, die cyste zat er dus nog steeds. Mijn kaakchirurg bekeek het in februari eens grondig en zei dat hij hem zonder probleem en met een minimaal littekentje zou kunnen verwijderen. Toen werd het ineens een ander verhaal. Ik was mijn eigen risico voor dit jaar toch al kwijt en bij de kaakchirurg zou ik deze behandeling vergoed krijgen. Dus maakte ik een afspraak en ging gisteren alsnog onder het mes. Opgelucht dat die man deze keer niet IN mijn mond aan de slag zou gaan zag ik er niet eens zo tegenop. Huppekee plaatselijk verdoven, sneetje maken, cyste eruit wippen en een paar hechtingen. Dacht ik. Mwaaaahhh zo ging het dus niet helemaal. Hij begon met vijf verdovingen in mijn lip en het middelste gedeelte van mijn kin. Ik kreeg het vrij warm, prettig was anders. Afgezien van de pijn voelde het alsof mijn onderste lip ter plekke drie keer zo groot werd. Ik verhuisde naar een andere kamer en er kwamen twee assistentes bij. Er werd een mooi groen kleedje over mij heen gelegd waarbij alleen mijn mond en neus vrij bleven. En toen ging hij aan de slag. Niks sneetje, hij was bijna drie kwartier met mij bezig. Uiterst zorgvuldig ging hij te werk en dat vond ik een prettig idee. Er werd tenslotte wel in mijn gezicht gesneden. Na een hele serie hechtingen van halverwege mijn kin tot en met mijn lip en daar weer dunne pleistertjes overheen was ik klaar. Een beetje dizzy van het liggen stond ik op en mocht weg. Daarna moest ik mijn recept inleveren bij de ziekenhuisapotheek voor een doos Naproxen tegen de pijn. En reed ik in mijn uppie naar huis. Ik ben het gewend om dat soort dingen alleen te doen omdat er voorheen toch altijd iemand thuis moest blijven voor Daan. Dat kon ook best vond ik totdat......onderweg in de auto de verdoving begon uit te werken. Oef, dat viel tegen! Zwetend deed ik mijn best om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Eenmaal thuis ging Paul gelijk op zoek naar een icepack om mijn wond te koelen en ik deed intussen mijn best om door een klein streepje open mond iets te eten naar binnen te krijgen. Dat moest voordat ik die pijnstiller kon nemen. Ik had nog niet in de spiegel gekeken, maar zag dat Paul me onderzoekend aankeek. "Roep even dat je me nog steeds woest aantrekkelijk vindt" mompelde ik. Hij grijnsde, “zeker, zoals altijd.” Wij houden er graag de humor in. Vervolgens zat ik als een suf vogeltje de rest van de dag op de bank met een icepack tegen mijn lip. Halverwege de middag keek ik toch maar eens in de spiegel. Ik stelde vast dat ik eruit zag als de Marijke Helwegen van Terwolde. Mijn onderlip was zo dik alsof ik er fillers in had laten spuiten. Na een onrustige nacht was ik ook vandaag verre van fit. Maar ja, Gijs moest vanochtend wel naar scouting en Paul was ook nog niet helemaal beter. Er zijn vast mensen die drie dagen binnen blijven met zo’n lip als ik nu heb, maar daar had ik geen zin in. Dus ging ik de deur uit om Gijs weg te brengen. En een paar boodschappen te halen zodat we het weekend ook kunnen eten. Natuurlijk kun je dan starende blikken en opmerkingen verwachten. Ik besloot dat ik daar eigenlijk wel een leuk experiment van kon maken: hoe het voelt als je er anders uit ziet dan normaal. Bij de scouting begon het al. Wat heb jij nou???? “Oh, gevochten in het café” zei ik achteloos. Dat geloofde natuurlijk niemand maar ze moesten er wel om lachen. Daarna naar de supermarkt voor een paar boodschappen. Tjonge wat werd ik aangestaard. Niet zo zeer door kinderen maar vooral door oude(re) mensen. Een oude man stond mij letterlijk met open mond aan te staren. Ik keek terug. Hielp niks. misschien had ik het me verbeeld dus wandelde ik een gangetje verder naar het brood. Hij sukkelde achter mij aan en stond mij daar opnieuw aan te staren. Jee zeg! Wat werd ik daar ongemakkelijk van. Ik deed een poging tot een glimlach maar met mijn lip strak van de zwelling en pleisters was dat geen doorslaand succes. Ik besloot de man maar te negeren net als de andere mensen in de supermarkt die naar mij bleven kijken. Ik werkte snel mijn korte lijstje af en reed naar huis. Gek hè, ik heb zo vaak meegemaakt dat er gestaard werd naar Daan in zijn rolstoel. Toch voelde het heel anders omdat ik nu zelf degene was die aangestaard werd. Experiment geslaagd. Ja er werd gestaard. En nee, ik vond dat niet prettig. Heel ongemakkelijk zelfs. Gelukkig zie ik er maar tijdelijk uit als Marijke Helwegen en mogen de hechtingen er over tien dagen uit. Maar er zijn genoeg mensen die dit elke dag meemaken zodra ze de deur uit gaan. Toch goed om daar eens bij stil te staan als je iemand tegenkomt die er anders uit ziet dan gemiddeld....