In “gewone mensen land” is jezelf oriënteren heel normaal. Als je een baby krijgt en gebruik wilt maken van kinderopvang, vraag je een gesprek en kun je even sfeer proeven. Of het goed voelt en of de mensen je aanspreken. Of deze plek bij jou en je kind past. Want met ons verstand kunnen we een heleboel beredeneren, onbewust bepaalt ons gevoel of we ons kind durven toe te vertrouwen aan anderen. Je gevoel let op de minder concrete en heel persoonlijke dingen. Zoals de sfeer, de inrichting, benadering, aandacht en zorgvuldigheid. Je moet je er goed bij voelen. Alles kan perfect op papier staan, als je gevoel niet klopt houdt het op. Tenminste, als je naar dat gevoel luistert. Voor Daan deed ik dat lang niet altijd, maar als ik één ding van hem geleerd heb is het dat. Luisteren naar mijn gevoel. Naar mijn hart. Want dat klopt. Altijd. Oké, dan nu de stap van “gewone mensen land” naar "wat minder gewone mensen land." Welkom in Zorgland. Daar valt altijd wat te beleven. In Zorgland gaan de dingen eh... nogal anders. Nou ja, dat is een understatement. Ook na veertien jaar zorgervaring blijf ik me verbazen. Bijvoorbeeld toen ik op zoek moest naar een fijne en veilige woonplek voor Daan. Het regelwerk rondom Daan was mijn dagelijks werk en deze extra taak lag op mijn schouders. Ik zag er tegenop. Het was allemaal zo beladen, zo emotioneel. Een onontkoombare beslissing. Ik haalde diep adem, liep de trap op naar onze studeerkamer en ging met mijn trouwe vrienden Google en een pot koffie aan de slag. Waar moest ik beginnen? Ik had eigenlijk geen idee. Paul en ik wilden ons eerst eens oriënteren. Net als in “gewone mensen land” dus. Wat was het aanbod in onze regio en zouden we daar een goed gevoel bij hebben? Daarom belde ik eerst maar eens met een grote instelling in de buurt. Op hun website stond dat ik contact kon opnemen met “een ervaren medewerker” via een 0800 telefoonnummer. Ik kreeg een aardige dame aan de telefoon die me vertelde dat “deze mevrouw niet werkte vandaag.” En wanneer ze wel werkte wist de dame aan de telefoon ook niet precies. Bovendien had ik dan nog geen garantie om de betreffende mevrouw op zo’n werkdag aan de telefoon te krijgen want ze had nogal veel afspraken. Maar helaas kon de dame aan de telefoon haar agenda niet inzien. Ik wen er nooit aan, die klantonvriendelijkheid. Gebeurt vaker in Zorgland... Het begon niet echt lekker zal ik maar zeggen. Ik mocht een contactformulier invullen zodat de “ervaren medewerker mevrouw” mij terug zou kunnen bellen. Met enige tegenzin deed ik dat. Niets doen was ook geen optie. Enkele dagen later werd ik inderdaad gebeld door de “ervaren medewerker mevrouw”. Ik legde onze situatie uit. Ik vertelde dat onze Daan dertien jaar was en ernstig meervoudig gehandicapt. Ik vertelde hoeveel zorg hij nodig had en dat wij dat niet lang meer konden volhouden. Dat wij daarom op zoek waren naar een goede woonplek. Ik vroeg haar of we een keer konden komen kijken om ons te oriënteren. Om te zien of deze instelling paste bij wat Daan nodig had. Haar antwoord kwam nogal rauw op mijn dak vallen. “Nee zo werkt dat niet mevrouw. Ik zal u de procedure even uitleggen. Als u belangstelling heeft voor een woonplek voor uw kind bij ons dan vragen wij u om alle verslagen die ooit over uw kind zijn gemaakt naar ons op te sturen.” Wat??? Ik kreeg zowat een hartverzakking. “Alle verslagen??” vroeg ik verbijsterd. “Heeft u enig idee hoeveel dat is?” Ik dacht aan de houten kast op onze studeerkamer. Stampvol ordners met verslagen over Daan. “Oh maar u hoeft ze niet te kopiëren hoor, u mag ze ook gewoon scannen” antwoordde ze. Gewoon scannen. Natuurlijk, dat scheelt een hoop. Dus niet. Ik zag een enorme berg werk verrijzen. Buiten dat had ik hier helemaal geen goed gevoel bij. Daans hele dossier over de mail sturen naar iemand die ik niet eens kende? Ik had geen idee waar al die informatie terecht zou komen. Dat kon toch niet waar zijn. Toen ik wat van de schrik bekomen was vroeg ik “en als ik u al die informatie zou sturen, wat doet u daar dan mee?” Ik hoorde de rest van de vaste procedure. “Nou mevrouw, die informatie gaan wij bespreken met een speciaal team van gedragsdeskundigen binnen onze instelling. Met dat team beoordelen wij of uw kind past binnen onze zorginstelling. Als dat zo is kunt u een keer een woning komen bezichtigen en daarna kunt u beslissen of u hem hier wenst te plaatsen. U moet wel rekening houden met een wachtlijst en ik kan geen termijn noemen wanneer er ruimte ontstaat.” Ik vond het allemaal niet bepaald welkom klinken. En ik had nog een vraag. “Stel dat we vinden dat uw instelling niet bij Daan en bij ons past, waar blijven dan al zijn dossiergegevens die ik u moet sturen?” “Die gaan we dan gewoon vernietigen” antwoordde ze vriendelijk. Oké, even samengevat. Paul en ik wilden ons oriënteren. Gewoon kijken of wij een goed gevoel zouden hebben bij deze plek. Of de sfeer ons zou aanspreken, of wij het gevoel zouden hebben dat ons kind hier gelukkig zou kunnen zijn. Maar de deur bleef dicht totdat ik Daans hele doopceel zou aanleveren. Vele centimeters papier, ik durfde er niet eens een inschatting van te maken. Van revalidatiearts, tot orthopedagoog tot schoolbeoordelingen tot neuroloog tot epilepsie onderzoeken tot EEG’s, ontwikkelingsonderzoeken... Nou ja, wat niet eigenlijk. Daarna zouden gedragsdeskundigen dus bepalen of Daan op deze plek zou passen. Vrij vertaald zouden zij bepalen of ze Daan eigenlijk wel wilden hebben. Pas dán zouden Paul en ik mogen komen kijken. Dan zouden we zo een paar maanden verder zijn. En als deze plek niet bij Daan en ons zou passen moesten we er maar op vertrouwen dat alle informatie over ons kind in de papiervernietiger zou verdwijnen? Nou ik dacht ’t niet! Dus belde ik een andere grote instelling in onze buurt. En... kreeg exact dezelfde procedure te horen. Bij grote instellingen in onze omgeving viel gewoon niet te oriënteren op een woonplek voor Daan. Dat kon alleen op hun voorwaarden. Op hun vaste procedure. Welkom in Zorgland. Jongens we hadden het wel over wónen! Hele dagen, weken, een leven lang. Dat is nogal wat. Hoe modern lijken deze grote instellingen op het eerste gezicht. Gelikte websites, Engelse functienamen en hypermoderne gebouwen. Maar schijn bedriegt. Ze zijn helemaal niet modern. En verre van klantvriendelijk. Alles gaat op hun voorwaarden. Zij zijn deskundig dus zij bepalen. De procedures regeren. Nu zullen er ook heus ook grote jongens binnen Zorgland zijn die het beter doen. Die inmiddels wijzer geworden zijn. Ik praat hier over mijn ervaring met deze twee. Maar ik tel daar in gedachten wel al die andere grote jongens bij waarover ik de verhalen heb gehoord uit mijn netwerk. De twee die ik gesproken heb zijn bepaald niet uniek. Helaas niet. En dat maakt mij verdrietig. Ook bij het zoeken naar een goede plek merkte ik dat het wéér niet ging over datgene waar zorg over zou moeten gaan. Namelijk over mijn Daan. Over de mens achter de zorgvraag. Over ons als zijn ouders. Over het feit of wij een goed gevoel hebben en ons kind met vertrouwen durven over te dragen. Over of wij denken dat ons kind daar gelukkig zou kunnen zijn. Over wat Daan nodig heeft. En of zij dat kunnen bieden. Die laatste twee in die volgorde! En dan komt onvermijdelijk die vraag bij me op. Hoe zouden diezelfde deskundige mensen zich voelen als het over hun kind zou gaan? De deur bleef dicht. Ik voelde mij niet gezien, niet serieus genomen. En dan houdt alles op bij mij. Natuurlijk gaf dit geen goed gevoel. Verre van dat. Bovendien vertikte ik het. Al Daans gegevens opsturen naar iemand die ik niet eens kende? No way. En met die beslissing zette ik acuut een streep door deze grote instellingen. Dat klinkt heel stoer, maar in mijn achterhoofd was er wel dat stemmetje. Want hoe lang zou ik me dat doorstrepen kunnen permitteren? Paul en ik zaten aan onze taks, we moesten íets! Achteraf kan ik opgelucht vaststellen dat het goed gekomen is. Maar er zijn nog zoveel andere ouders zoals wij. Ouders die ook aan hun taks zitten en iets moeten. Die voor die dichte deur staan. Totdat ze pakken papier aanleveren. Of die van die deskundige medewerker te horen krijgen dat hun kind “ingewikkeld is, te veel zorg vraagt.” Alsof ze dat zelf niet weten. Ze verzorgen hun kind al jaren! En wat kunnen ze nou met zo’n antwoord. Ze hebben toch zelf ook niet om deze situatie gevraagd? In onze nood staan ouders zoals wij vaak voor een dichte deur. Dat maakt ons leven onnodig zwaar en ingewikkeld. De mentaliteit in Zorgland moet om.