Verdriet

He Willemien,
Mag ik even mijn hart luchten bij jou? Meestal ben ik positief en zie ik de mooie momenten. Dat houdt me op de been in ons vreemde leven. Maar soms grijpt de onmacht me ontzettend naar mijn keel en kan ik er helemaal niet tegen. Dan is het donker om mij heen en wegen mijn zorgen om Daan zo zwaar dat ik wankel. Afgelopen weekend was dat zo.
Het begon plotseling. Op vrijdagmiddag reed Paul met Daan naar huis na de fysiotherapie. Alles was die dag goed gegaan en er leek niets aan de hand. In de auto raakte Daan ineens hevig overstuur. Zijn tranen stroomden werkelijk over zijn jas. Paul reed snel naar huis. Eenmaal thuis reed Daan nog steeds wanhopig huilend in zijn rolstoel naar binnen. Ik deed zijn jas uit en Paul en ik keken elkaar vragend aan. Allebei dezelfde vraag en allebei geen antwoord.
Voor ons totaal onverwacht was Daans diepe verdriet naar boven gekomen. Daan huilde, huilde en huilde. Het duurde uren. Zijn verdriet kwam uit zijn tenen en hij was ontroostbaar. Daans onmacht om zich uit te drukken was voor mij zo voelbaar. Ik zag zijn wanhoop en ging gewoon heel erg stuk. Mijn onmacht was groot. Behalve troosten kon ik niets. Mijn tranen kwamen ook. Ik heb hem lang vastgehouden en over zijn rug geaaid.  Langzaam, heel langzaam werd hij wat rustiger. Tot de volgende huilbui weer begon. Zo hebben we dit weekend zes van deze urenlange huilbuien gehad. Het was loodzwaar. Natuurlijk kan ik duizend oorzaken bedenken, maar weten doe ik het niet. En dus is er niets opgelost. Dat vind ik erg moeilijk.
En nu? Nu veeg ik mezelf weer bij elkaar. Ik hoop en weet dat er weer betere dagen komen. Het is in ieder geval positief begonnen vandaag. Daan was gisteren uitgeput van het vele huilen. Maar hij heeft vannacht goed geslapen en het is heerlijk zonnig winterweer buiten. Het zonlicht geeft mij weer wat energie. Die energie heb ik nu even heel hard nodig. Geluk zit vaak in kleine dingen. Die ga ik nu opzoeken.
Liefs, Jacomien