Op vakantie

Nog een paar weken, dan begint hier de grote zomervakantie. Gijs is natuurlijk zes weken vrij, Paul vier. En totdat ik een betaalde baan heb ben ik ook vrij. Daan heeft geen schoolvakantie. Sinds hij niet meer thuis woont heeft hij dagbesteding op de boerderij, gecombineerd met een stukje educatie. De Zorgboerderij plant bewust geen vakantieperiode voor de kinderen en jongeren in de dagbesteding. Dagbesteding gaat gewoon altijd door, afgezien van feestdagen zoals Pasen, Pinksteren en Kerst. Daan heeft nooit vakantie. Voor ons ondenkbaar, voor hem is het fijn. Daan houdt van ritme, structuur en vastigheid. Dat maakt de wereld begrijpelijk voor hem. Daan raakt ontregeld en in de war als dat ritme ontbreekt en dat gebeurt bij vakantie. Dus heeft hij nooit vakantie. Dat is beter voor zijn welzijn. Hij zal deze zomer nog wel eens een weekend thuis logeren, maar verder is hij er niet. Zes weken lang voel ik me vrij. Heb ik ook vakantie. Geen hulpverleners over de vloer. Ik kan gewoon mijn gang gaan zonder rekening te hoeven houden met wie dan ook. Ik kijk er naar uit. Er is zo ontzettend veel gebeurd het afgelopen jaar dat ik ook echt aan vakantie toe ben. Nou ben ik niet veeleisend. Ik hoef niet persé naar het buitenland of ver weg met een vliegtuig om een vakantiegevoel te kunnen hebben. Dichtbij is ook prima. Maar hoe dan ook, vakantie kost geld. En dat is even een dingetje. We hebben het afgelopen half jaar behoorlijk moeten bezuinigen. Prioriteiten gesteld. Wat is nodig en wat niet. Van welke investering hebben we het langst plezier. Kan ik goed hoor, bezuinigen. Ik maak bijvoorbeeld een weekmenu en ga met een strak uitgekiend boodschappenlijstje naar de Lidl. En ik koop niets dat NIET op dat lijstje staat. Kwestie van zelfdiscipline en dramatisch is het zeker niet. We eten fatsoenlijk en gezond, niks mis mee. De knelpunten zitten in de extraatjes. Kleding, uitjes, clubjes voor Gijs. Dat soort zaken. En vakantie dus. Ons spaargeld heeft nu gewoon andere prioriteiten. Dus nee, we kunnen niet “even” wat boeken. Paul is daar heel makkelijk in. “Dan gaan we dit jaar toch gewoon niet.” Daar zit hij totaal niet mee. Maar ik wel. Natuurlijk, we zitten niet op een benauwd flatje. We hebben een fijn huis en een grote tuin. Dat is het punt niet. Mijn punt is dat ik de afgelopen jaren al zoveel tijd heb doorgebracht in dat huis en die tuin. Paul werkt, heeft zijn vaste dag invulling. Voor hem is het toch anders. Maar ik heb me vaak genoeg opgesloten gevoeld. Dus wil ik weg. Al was het alleen maar omdat we anders bezig blijven. Met ons oude huis en die grote tuin zijn we gewoon nooit klaar. Het voordeel van weggaan is dat je niet ziet wat er nog moet gebeuren. En dus gedwongen wordt tot rust. Dat is wat ik graag wil. Echte rust. Low budget kamperen zou kunnen, maar we hebben alleen een tweepersoons tent uit de periode dat we nog geen kinderen hadden. Die tent is te klein voor drie. Gijs is nog te jong voor een eigen tentje en investeren in een nieuwe tent zit er ook even niet in. Uitzicht op een vakantie hadden we dus niet. Tot ik ineens totaal onverwacht dat aanbod kreeg. “Wat nou niet op vakantie, dat kan niet hoor! Jullie zijn aan rust toe, jullie mogen onze tent lenen.” Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Wauw, wat fantastisch! Een grote gezinstent met genoeg ruimte voor zo’n dik Intex luchtbed waar ik met mijn krakkemikkige rug fijn op kan slapen. We zijn er hartstikke blij mee. Onderdak geregeld. En toen de vraag: waar gaan we naar toe?? Gijs wil heel graag naar Duitsland. Geen idee waarom, maar ik vind het prima. Paul en ik besluiten dat te combineren met ons eigen plan om dit eerste jaar dat Daan niet thuis woont vlakbij hem op vakantie te gaan. Fietsen mee en dan gewoon regelmatig langs kunnen komen lijkt ons fijn. Bij Daan in de buurt op vakantie is bepaald geen straf, Twente is erg mooi. Allergisch als we zijn voor zo’n megacamping met entertainment team zoek ik naar een kleine camping die ook leuk is voor kinderen. Met wat gouden tips van mijn Twentse medemoeders Helga en Monique ben ik er snel uit. Yes, geboekt! Slechts drie kilometer van de Zorgboerderij, op de grens met Duitsland en maar liefst twee weken voor een prikkie. Wat een luxe! Nu ik toch bezig ben bestel ik gelijk mooi weer. Niet te heet, liefst zo rond de vijfentwintig graden. Lekker zonnetje en de buien die af en toe vallen komen alleen ’s nachts. Ik heb er zin in. Regio midden is vroeg dit jaar, nog maar een paar weken te gaan voor de zomervakantie begint. Paul en ik hopen van harte dat het opnieuw kamperen ons bevalt. En we hopen vooral dat mijn rug het prima houdt op ons luxe luchtbed. In dat geval blijven we kamperen. En ga ik na de zomer op Marktplaats op zoek naar een goede tweedehands tent van mensen die zo’n ding splinternieuw hebben gekocht en er na één vakantie achter komen “dat kamperen toch niet helemaal hun ding is.” Of zoiets. Daar hoop ik op. Na de zomer voor een leuk prijsje een toptent scoren. Misschien kunnen we dan vanaf volgend jaar de grens over richting Frankrijk of Italië. Tegen de tijd dat we wat beter bij kas zitten staan Engeland en Schotland hoog op mijn verlanglijstje. Oh ja, ik wil graag ook nog een keer naar Zweden en Noorwegen. Tjonge, heb ik toch ruim een A4’tje volgeschreven om te vertellen waar we dit jaar naartoe gaan op vakantie. He-le-maal naar Twente. Hoe interessant is dat. Maar dat is natuurlijk niet waar dit blog eigenlijk over gaat. Of we nou naar Twente, Italië, Frankrijk of weet ik waar gaan, dat is helemaal niet belangrijk. Waar het feitelijk over gaat is dat we nu de vrijheid hebben om te mogen kiezen. Om te kúnnen kiezen. Geen mitsen, maren of beperkingen. We gáán gewoon! Wat heb ik dat gemist. Mijn wereld is letterlijk open gegaan.