Taxi soap

Vorige week donderdag kregen onze vaste taxichauffeurs Els en Willemien totaal onverwacht per direct ontslag, net als al hun collega's. Emotioneel vertelde Willemien mij dat op vrijdagochtend toen ik met Daan op de taxi wachtte. Ik was totaal verbijsterd. Ook al heb je financiële problemen binnen je bedrijf, dat is geen enkel excuus om op zo'n respectloze manier met je personeel om te gaan. In één klap ontstond er ook voor ons onzekerheid. In feite verloren wij per direct twee ervaren zorgverleners met feeling voor hun werk. Die feeling is honderd keer belangrijker dan een diploma, die bood Daan veiligheid en gaf ons vertrouwen. Elke dag kreeg Daan een warm welkom en troostende woorden als dat nodig was. Elke dag keken Els en Willemien in de achteruitkijkspiegel om te kijken hoe het met Daan ging. Ik kreeg een sms'je als ze onderweg vertraging hadden en Daan later thuis brachten. Ik had ze zelfs gemachtigd om Daan een speciale neusspray met zware medicijnen te geven bij een epilepsieaanval. Ik had een blind vertrouwen in deze mensen die mijn kind elke dag begeleidden en vervoerden.

De ontslagronde was vorige week maandag al gestart, maar tot vrijdagochtend wisten de ouders van de kinderen van niets. Het vervoer stond ineens op losse schroeven, er was niets geregeld, alleen dat een groot taxibedrijf het vervoer zou overnemen. Daan vertrok voor de laatste keer met Willemien en ik belde ongerust het grote taxibedrijf. Na drie keer doorverbinden kreeg ik een mevrouw aan de lijn. Zij vertelde mij dat ze geen vaste chauffeur voor deze schoolrit beschikbaar had. Vanaf maandag zou het bedrijf werken met wisselende invallers. "Geen zorgen hoor" zei ze nog "al onze mensen hebben een EHBO diploma en een cursus omgaan met de doelgroep." Daarmee werd het gesprek beëindigd, maar ik bleef ongerust. Daan heeft bij een epilepsieaanval niets aan een EHBO diploma en om die cursus "omgaan met de doelgroep" moest ik bijna lachen. Ik kan me echt niets voorstellen bij de inhoud. Feeling voor kinderen als Daan, dat heb je of dat heb je niet, daar kan geen cursus iets aan veranderen.

Behalve ongerust ben ik ook verdrietig, maar dat heeft die mevrouw van het taxibedrijf vast niet gemerkt. In mijn contacten met dienstverleners ben ik namelijk best een stoere moeder. Aan de buitenkant. Ik hang niet huilend aan de telefoon en ik stuur geen emotionele klachtenbrief. Maar deze stoere moeder heeft wel een flink aantal blauwe plekken op haar ziel. Van binnen voel ik me nu helemaal niet stoer, maar kwetsbaar en machteloos. Net als al die andere keren dat ik met het taxibedrijf belde. Bijvoorbeeld toen ze zulke volle ritschema's bedachten dat Daan bijna twee uur in de taxi moest zitten voor zeventien kilometer. Ieder schooljaar opnieuw probeerde het taxibedrijf dat weer. En ieder schooljaar opnieuw belde ik weer dat ik er niet mee akkoord ging. Pas als er genoeg ouders belden en de gemeente zich er mee bemoeide paste het bedrijf het ritschema aan. Het constant moeten vechten voor het welzijn van mijn kind maakt me moe.

Als ik een rijke klant zou zijn en een fors bedrag zou neertellen voor Daans vervoer, dan zouden ze vast niet zulke ritschema's bedacht hebben. Dan zouden ze vast niet tegen mij zeggen dat er geen vaste chauffeur voor Daan beschikbaar is. Op goed betalende klanten moet een commercieel bedrijf natuurlijk zuinig zijn. Dan zouden ze vast ineens begrijpen wat een onrust dit geeft voor Daan en alles in het werk stellen om een snelle en goede oplossing te vinden. Nou ja en als ze dat niet zouden doen zou ik stoer roepen "ik ga wel naar een ander". Maar ik ben niet degene die betaalt, dat doet de gemeente. Daardoor heb ik niets in te brengen en kan ik niet vertrekken. Ik ben samen met Daan afhankelijk van het taxibedrijf. En dat weten ze. Ze kunnen doen wat ze willen, ik heb geen poot om op te staan. Wij hebben het taxivervoer hard nodig. Daardoor kan ik Gijs zelf naar school brengen en heb ik een stukje eigen leven over, al is dat door alle zorg maar heel klein. Taxibedrijven beseffen niet dat het vervoer van verstandelijk gehandicapte kinderen eigenlijk gewoon zorg is. Het belang van de kinderen zou voorop moeten staan maar zo werkt het niet in de praktijk. Dat ik door Daans handicap noodgedwongen afhankelijk ben van hen geeft een vervelend gevoel en maakt zowel Daan als mij heel kwetsbaar.

Voor Daan is de plotselinge verandering een ramp. Het heeft nogal wat overhoop gehaald in zijn leventje en daarmee ook in ons leven. Hoe aardig de nieuwe tijdelijke chauffeur ook is, het is aan Daan niet uit te leggen dat Els en Willemien van het ene op het andere moment niet meer komen. Daan is zijn vertrouwen en houvast kwijt en daar wordt hij heel onzeker van. Hij slaapt elke nacht onrustig, op school gaat het minder goed en hij vraagt om de paar minuten of hij vandaag wel met de taxi naar huis gaat. Ik zou willen dat het taxibedrijf beseft dat het hier niet gaat om mijn wensen of eisen, maar om wat Daan nodig heeft. En dat is rust en zekerheid. Al zou er nu een oplossing komen, het kan nog weken of zelfs maanden duren voor hij zijn onrust kwijt zal zijn. De onrust van Daan houdt me wakker, maakt me bezorgd en vraagt extra energie van mij die ik eigenlijk nodig heb om ons gezin draaiende te houden.

Afgelopen woensdag vertelde de invaller dat we vanaf maandag weer een vaste chauffeur krijgen voor Daan, maar gisteren moest hij ons weer vertellen dat het nog een week langer zou duren. "We doen ons uiterste best" zegt het taxibedrijf steeds. Door schade en schande wijs geworden maak ik me geen illusies. Een ding weet ik wel zeker, we gaan met Daan weer een onrustige week tegemoet. Voor het taxibedrijf heb ik nog een belangrijke levenswijsheid: vertrouwen van mensen komt niet vanzelf, dat moet je verdienen...