Spoorwensdag

Het is zomaar een doordeweekse werkochtend, pak ‘m beet vier weken geleden. Net als ik mij met een kop koffie achter de computer installeer gaat de telefoon. Een mevrouw van de Nederlandse Spoorwegen. “Goedemorgen u spreekt met de NS. Ik heb een heel leuk bericht voor u.” Nee hè denk ik, wéér zo’n commercieel telefoontje met een of andere aanbieding. Ik reageer niet op mijn vriendelijkst. Maar de mevrouw vertelt vrolijk verder. “Mevrouw Wolfkamp, ik bel u vanwege de Spoorwensdagen die wij jaarlijks organiseren.” Spoorwensdagen?? Zegt mij echt helemaal niets. “Het is nogal een bijzonder verhaal, ik zal het even uitleggen. Wij hebben een mail gehad van iemand die de documentaire ‘Zorg om Daan’ over uw gezin heeft gezien. Daarna heeft die mevrouw uw blog over Gijs gelezen.” “Ja?” zeg ik, niet begrijpend wat de link met dit telefoontje zou kunnen zijn. “Nou, deze mevrouw heeft Gijs opgegeven voor de Spoorwensdag 2017. Zij schreef ‘als iemand een verwendag verdient dan is het Gijs!’ Ik mag u haar naam niet geven want ze wil graag anoniem blijven.” Ik hoor het allemaal een beetje verbijsterd aan. “Goh, u overvalt mij hier nogal mee, wat bijzonder!” zeg ik. “Dat vinden wij ook, zo’n bijzondere aanmelding hebben wij nooit eerder gehad” antwoordt ze. “Daarom willen we Gijs graag een dag in het zonnetje zetten als u dat goed vindt. Ik heb een serie mogelijkheden en u kunt daaruit kiezen wat Gijs het leukst zou vinden.” Als ik eindelijk van de verbazing bekomen ben wisselen we gegevens uit. Daarna krijg ik een mail met alle informatie. Die avond vertel ik het een al even verbaasde Paul en bekijken we samen hoe de Spoorverwendag van Gijs eruit zal gaan zien.

Verrassing
Paul plant een dag vrij en ik vraag voor Gijs bijzonder verlof van school. Intussen krijg ik een mail met het programma van de verwendag. Gijs weet nog steeds van niets. Dat laten we zo tot zijn bijzondere dag aanbreekt. Het moet een verrassing blijven. Afgelopen woensdag was het zover. We maken Gijs een half uur eerder dan normaal wakker. “Huh?” zegt hij slaapdronken. Hij snapt niet dat Paul nog niet naar zijn werk is. “Ga jij me naar school brengen papa?” “Je hoeft niet naar school vandaag” lacht Paul. Gijs begrijpt er nu helemaal niks meer van. Ik leg het hem zo goed mogelijk uit. “We hebben vandaag een verrassing voor jou. Er is een mevrouw die naar de Spoorwegen heeft gebeld, je weet wel van de treinen en stations. Die mevrouw vindt dat jij zo’n lief en bijzonder broertje bent voor Daan dat jij een speciale dag verdient.” Gijs begint te huilen en ik knuffel hem. “En wat gaan we dan doen vandaag?” vraagt hij terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegt. In grote lijnen vertellen we hem wat het programma is. Nog een beetje verbouwereerd kleedt hij zich aan waarna we ontbijten.

VIP Gijs
Niet veel later staan we op station Deventer waar we worden opgehaald door Era Lynn, vrijwilliger van de Spoorwensdagen. Zij verwelkomt ons met bekers hete Starbucks koffie en een pakje appelsap voor VIP Gijs. Daarna stappen we met zijn viertjes in de trein naar Amersfoort waar vrijwilligers Marijtje en Tineke ons staan op te wachten. Echte NS tijgerinnen, al deze dames. Ze werken er gemiddeld zo’n twintig jaar. Na aankomst in Amersfoort lopen we naar het gebouw van de machinistenopleiding. Daar mag Gijs een rit maken in een treinsimulator. Dezelfde cabine waarin echte treinmachinisten worden opgeleid. Nog wat onwennig loopt hij mee met opleider Paul (what’s in a name). Even later zit hij
prinsheerlijk achter het bedieningspaneel terwijl Paul hem instructies geeft. De bewegingen van de trein, de geluiden, de omgeving onderweg.... In deze cabine klopt alles. Het is levensecht. Gijs start de trein. Onderweg staat er een koe op de rails, Gijs jaagt hem met een fikse toeter weg. Daarna zien we een dronken automobilist die met zijn suffe hoofd vlakbij de rails parkeert. Ook hij kan op de toeter rekenen. Gijs pikt passagiers op bij een tussenstation en stuurt zijn trein met rode wangen en zonder ongelukken naar het eindpunt. Even later poseert hij apetrots met zijn machinistendiploma!

Spoedopleiding Railinfra
Na koffie en limonade lopen we een eindje verder naar Railinfra waar Gijs een ‘spoedopleiding’ tot monteur krijgt. Hij mag dingen doen die voor gewone stervelingen niet zijn weggelegd. Ooit aan een spoorboom mogen hangen? Of een spoorwegovergang bediend? Wissels aangestuurd? De spanning van de bovenleiding afgehaald of twee bovenleidingen aan elkaar gemonteerd? Nou, ik niet! Het is een walhalla voor ons techneutje en Gijs voert opdrachten uit alsof hij nooit anders gedaan heeft. We zien hoe de overwegbewaking werkt, hoe dik een bovenleiding is en hoeveel werk het is om die te vervangen. We zien ook hoeveel stroom de treinen gebruiken. Daarna bedient Gijs vakkundig de computer om de seinen en wissels in te stellen zodat het minitreintje rijdt zoals de bedoeling is. Paul en ik leren ook het een en ander. En ik krijg ontzag voor de enorme organisatie achter de schermen om treinen veilig en op tijd te laten rijden.

Spoorwegmuseum
Na de technische opleiding stappen we opnieuw in de trein. We gaan naar het Spoorwegmuseum in Utrecht! Daar krijgen we een lunch en genieten de rest van de middag van alles wat daar te zien is. En dat is veel. We dalen af in een Engelse kolenmijn waar de basis voor de eerste stoomtrein gelegd werd. We zien indrukwekkend grote en mooie locomotieven en er is een 3D simulator van een trein die we zelf kunnen besturen. Na een instructiefilmpje van Rutger Hauer himself bedient Gijs de stroom, word ik gebombardeerd tot machinist en Paul mag remmen. Allemaal hartstikke fake die bediening van de knoppen, maar ik zit zó in het verhaal.... ik denk dat het echt is. Onze ‘trein’ raast met een noodgang door het landschap. Het lijkt wel een attractie in de Efteling. Het is realistisch en levensecht. Onze stoelen bewegen mee met alle bochten. We rijden in een afwisselend landschap. We gaan van rode rotsen in de felle zon naar kou, sneeuw en bergen. Als we keihard op een bocht afrijden voel ik dat het misgaat en probeer uit alle macht vaart te minderen. Resultaat nul natuurlijk want die bediening werkt niet. We denderen met geweld door de bocht en ontsporen gelukkig niet. Dan, als we op een brug boven een ravijn rijden, zie ik ineens de rails eindigen... Ik gil keihard. Gijs kijkt mij nuchter aan en zegt “mám dit is nep hoor!” Paul schiet verschrikkelijk in de lach. Daar gaat mijn reputatie als stoere moeder. Na een intensieve maar geweldige dag nemen we afscheid van ‘VIP team Gijs’ en gaan met de trein terug naar huis. Gijs mag kiezen wat we eten en slaapt korte tijd later als een roosje.

Wie goed doet...
goed ontmoet. Daar geloof ik in. Hoewel ik daarmee weleens flink op mijn snuit ga klopt het gelukkig ook vaak. Na de uitzending van ‘Zorg om Daan’ hebben wij in allerlei opzichten veel goedheid ontmoet. De anonieme mevrouw die Gijs opgegeven heeft voor deze Spoorwensdag is daar een prachtig voorbeeld van. Beste mevrouw, u leest vast dit blog. Enorm bedankt voor deze fantastische dag. Het vrijwilligersteam heeft er iets moois van gemaakt. Onze Gijs heeft er ontzettend van genoten. En wij ook!