Reis langs de rivier

Op een kille januaridag van dit jaar deed ik mee aan een schrijfwedstrijd van een uitgeverij. Het onderwerp was reizen, in welke vorm dan ook. Als ik zou winnen zou mijn bijdrage worden opgenomen in een bundel reisverhalen. Met een gevoel van heimwee schreef ik een grotendeels autobiografisch verhaal. Ik heb niet gewonnen dus het is nooit gepubliceerd. Inmiddels is het zomer en prachtig weer. Tijd voor vakantie, tijd om te reizen. Beiden zijn verre van gemakkelijk en verre van vanzelfsprekend in ons leven met Daan. Juist daarom deel ik mijn verhaal graag met jullie.

 

REIS LANGS DE RIVIER

Nog maar vijftien jaar geleden had ze gebroken met haar oude leven. Een kleurloos leven waarin ze nooit tot haar recht was gekomen en waarin ze nooit gelukkig was geweest.
Het had jaren geduurd voordat ze dat eindelijk besefte. Daarna had ze al haar moed bijeen geraapt en het roer drastisch omgegooid. Het was de beste beslissing geweest die ze ooit had genomen. Op de brokstukken van haar bestaan begon ze helemaal alleen opnieuw en ontdekte dat ze meer kon dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Langzaam kwam haar levenslust terug. Ze leerde weer te lachen en genoot vol energie van haar nieuwe leven. Stukje voor stukje kwam haar leven op zijn pootjes terecht. In een jaar tijd vond ze het geluk in alle opzichten. Haar nieuwe werk gaf ongekende perspectieven en wat natuurlijk het belangrijkste was, ze ontmoette de liefde van haar leven. Dat gaf haar het overweldigende gevoel dat haar niets meer kon gebeuren. Zo voelde nou een geslaagd leven, wat zou haar dromen in de weg kunnen staan? Natuurlijk dacht ze daar toen niet over na, daar was tenslotte geen enkele aanleiding voor. Haar toekomst lag volledig open en ze had grootse plannen. Intens verliefd en dolgelukkig leken haar mogelijkheden eindeloos. Ze wilde haar horizon verbreden. Samen genieten van het leven. Verre reizen maken, bijzondere culturen ontdekken en met al haar zintuigen alles beleven wat anders zou zijn dan thuis. De kruidige geuren opsnuiven van exotisch eten en dineren aan een verveloos tafeltje onder een waaier van geurende passiebloemen. Ze wilde bijzondere winkeltjes vinden in kleine, smalle en stoffige straatjes met wasrekken aan de vensterbanken van de omringende hoge huizen. Wasrekken met voorheen witte lakens die, door al het opwaaiend stof in de hitte van de stad, nooit meer echt wit zouden worden. Beelden en fantasieën namen bezit van haar gedachten. Misschien zou het zelfs niet bij reizen blijven, maar konden ze samen een tijdje gaan wonen op zo'n mooie plek ver weg van hier. Soms vroeg ze het zich af. Hoe had ze toen de illusie kunnen hebben dat ze alles in de hand had? Ach, zo lang het goed ging, ging het goed. Zo was destijds haar belevingswereld geweest. Haar dromen en verlangens maakten onderdeel uit van haar geluk. Toch was haar leven zo anders gelopen. Zo heel erg anders dan ze zich ooit had kunnen voorstellen. Dit was zeker niet het leven waarvan ze gedroomd had. Ondanks dat bedacht ze cynisch dat een deel van haar droom toch uitgekomen was. Ze beleefde namelijk elke dag met al haar zintuigen in alle opzichten alles wat anders was dan gewoon. Want het gewone leven van de meeste mensen stond ver van haar af. Dat leek in niets op haar leven. Haar ooit zo vrije leventje was voor het grootste deel van de tijd teruggedrongen tot de vierkante meters van haar huis. Daar leefde ze haar leven omdat het niet anders kon. Daar zorgde ze en regelde alles wat nodig was, zich intussen zorgen makend over de toekomst van haar kind. Ze was met haar gezin beland in een klein onopvallend hoekje van de maatschappij. Een klein hoekje met mensen zoals zij. Door de omstandigheden niet in staat om het leven volledig te leven. Hun ziel beschadigd door de pijn van wat had kunnen zijn maar niet is. Hoe sterk haar dromen ook waren geweest, ze had haar leven niet kunnen sturen. Blijkbaar was het anders voorbestemd, daar had ze zich bij moeten neerleggen. Toch kon ze blij zijn dat ze ondanks haar verdriet plezier en kracht kon halen uit alles wat er nog wel was. Dat ze in staat was de mooie momenten, die er ook in dit leven waren, te koesteren. In dit andere leven reisde ze in het geheim, zonder dat iemand het zag. In haar leven op de vierkante meter had ze daarvoor haar eigen manier gevonden. Als het maar even kon fietste ze over de dijk, langs de rivier. De grote vrachtschepen in de rivier naast haar gleden stroomafwaarts naar hun bestemming. Diep in het water liggend door de enorme vrachten zand en grind. Ze zocht de uitdaging in deze kleine reisjes die haar gegeven waren. Rijdend op haar fiets keek ze uitdagend opzij naar de schipper en opende een wedstrijd. Een wedstrijd tussen schip en fiets, wie er als eerste bij de spoorbrug zou zijn. Wind en regen waren onzekere factoren en brachten op hun eigen manier spanning in de wedstrijd. Soms moest ze hard trappen tegen de wind in. Soms smokkelde ze met de finish als ze te vaak verloren had. Als ze dan weer eens won gaf haar dat een heerlijk gevoel. Meestal reed ze de wedstrijd alleen, het schip met zijn zware lading nietsvermoedend naast haar. Soms begreep een schipper de wedstrijd en zwaaide naar haar. Dan zwaaide ze terug en lachte. Ze reist over de lange, kronkelige dijk en herbeleeft in gedachten haar dromen van toen. Ze reist ineengedoken in haar warme jas, haar sjaal en muts beschermen haar tegen de kou. De rivier glinstert in de uiterwaarden, luistert kabbelend naar haar gedachten en neemt haar dromen met zich mee. Bestemming onbekend....

 

Dit was mijn laatste blog voor de zomervakantie. Ik geniet van het schrijven en de reacties die ik van jullie krijg, maar nu ga ik even uitrusten en inspiratie opdoen voor nieuwe blogs. Wij gaan thuis met Daan en Gijs genieten van onze tuin en op vakantie naar strand en zee.  Er zullen zware dagen bij zijn met Daan, maar ook fijne momenten. Jullie kunnen vanaf september weer op mij rekenen. Heel graag tot dan!