Polonaise

In de categorie “hoera er is post!” (dit is een grapje) krijg ik een brief van het ziekenhuis. Voor mij, van de kaakchirurg. Ze hebben voor mij een controle afspraak gepland op twaalf november aanstaande. Hoe attent! De kaakchirurg, daar ben ik niet zomaar beland. Stress is ongezond. Ik weet het. Maar met een kind als Daan is het onmogelijk om stress te voorkomen. En die stress heeft bij mij zijn sporen nagelaten. Ik heb altijd een goed gebit gehad met hooguit een paar vullingen. Maar sinds ik bevallen ben van Daan kwakkel ik ermee. Stress maakt gevoeliger voor ontstekingen en dat uitte zich bij mij in zenuwontstekingen in mijn gebit. Inmiddels ben ik een serie wortelkanaalbehandelingen en twee implantaten à € 1200,- eigen bijdrage per stuk verder (en dat met de hoogste categorie tandartsverzekering). Het derde implantaat zit eraan te komen. Niemand die het ziet maar het doet behoorlijk pijn in onze portemonnee. De implantoloog maakte destijds een röntgenfoto van mijn hele kaak. Hij keer er peinzend naar en zei alleen maar “hm, zeker veel stress gehad? Ik kan het zien aan je gebit.” Tja, wat moest ik daarop zeggen? Ik heb een abonnement op de tandarts met pijn en gedoe. Vorig jaar oktober stuurde mijn tandarts mij door naar de kaakchirurg. Ik had meer dan een jaar gekwakkeld met tandvleesontsteking, een zere kies, een acuut ontstoken zenuw en daarna een mislukte wortelkanaalbehandeling. Tijdens die mislukte wortelkanaalbehandeling bij de tandarts had ik zoveel pijn dat ik nat van het zweet en met tranen in mijn ogen uit de stoel kwam. En nee, ik ben geen watje. Inmiddels weet ik door al dat gedoe heel goed hoe een fobie ontstaat… Zodra het woord tandarts valt begin ik al te zweten. Tjonge, daar ben ik niet trots op. Ik werd een jaar geleden dus doorgestuurd naar de kaakchirurg. Ik zal jullie de details besparen maar daar lig je niet voor je plezier. Overigens was de kaakchirurg een ontzettend warme en aardige man. Met….. een zorgintensief kind. Mijn afspraak bij hem was kort na onze beslissing om Daan uit huis te plaatsen. Daardoor was ik emotioneel niet bepaald in mijn meest stabiele fase. We hadden een kort gesprekje. De kaakchirurg had al voorinformatie van mijn tandarts ontvangen. Behalve medisch ook over Daan. Hij stelde mij nog een paar vragen. En zoals dat gaat bij ouders in dezelfde situatie herkende hij veel en had ik maar een paar woorden nodig om het uit te leggen. Daarna verdoofde hij mij met drie injecties (geen kinderachtig spul die spuiten) en hielp mij tot mijn grote opluchting van mijn kiespijn af. So far so good. Maar nu moet ik wel terug voor controle want zijn CT scan liet vorig jaar een flinke kalkafzetting in mijn kaakbot zien. Reactie op de ontsteking. Hij vertelde mij dat hij na een jaar wilde bekijken hoe die kalkafzetting zich ontwikkelt. Dat is dus nu. Vandaar die brief. Hij gaat kijken, maar ja, misschien gaat hij ook wat doen. Dus ga ik niet. Althans, voorlopig niet. Ik heb namelijk besloten om tot eind van dit jaar “onder de radar” te gaan. Ik wil mij nu helemaal kunnen concentreren op ons gezin en de naderende verhuizing van Daan. Deze fase is emotioneel zo ontzettend intensief. Nog intensiever dan ons leven al was. We zijn opnieuw in een fase beland waarin de zorg voor Daan in al zijn facetten allesbepalend en allesoverheersend is. Vergelijkbaar met zijn eerste jaren. En die waren niet mis. We verkeren net als toen op een soort eilandje. Er is geen enkele ruimte in mijn hoofd voor wat dan ook, behalve voor mijn gezin. En een beetje voor het kleine kringetje daaromheen. Daarom wil ik de komende maanden helemaal niks. Geen prikkels en zeker geen polonaise aan mijn lijf. Dus ook geen kaakchirurg. Na ruim dertien jaar intensieve zorg neem ik nu de tijd en de ruimte om de zorg rondom Daan goed en zorgvuldig te doen en over te dragen. Daarbuiten doe ik helemaal niks. Ik laat de grote verandering op me af komen. Geen idee hoe het zal gaan. Hoe we allemaal zullen reageren en hoe het met ons zal gaan na Daans vertrek. Je weet namelijk pas hoe je reageert als het zover is. Ik houd er serieus rekening mee dat ik in een gat zal vallen. Dat mijn lijf even in de pauze stand wil en een fysieke reactie gaat geven op de tropenjaren die we achter de rug hebben. Dat ondanks alle vitamines die ik neem mijn weerstand zakt en ik misschien vaak ziek word. Misschien gebeurt het niet hoor, maar ik houd er wel rekening mee. Daarom is het niet bepaald de beste tijd om medische behandelingen te ondergaan. Daarom schuif ik alles door naar volgend jaar. Naar het moment dat er tijd en ruimte is voor mij. Dat ik weer aan de beurt ben. Dat ons leven op een bepaalde manier opnieuw begint. Ik weer de ruimte en rust in mijn hoofd zal hebben om aan andere dingen te denken dan aan Daan. Terwijl ik dit blog schrijf pak ik de telefoon al. Om de kaakchirurg te bellen dat ik hem een paar maanden doorschuif. En ja, dat geef ik eerlijk toe. Stiekem vind ik dat een hele opluchting!