Nieuwe fase

Het is bijna drie maanden geleden dat Daan is verhuisd. Op 4 december 2015 om precies te zijn. Daan is nu al bijna drie maanden niet bij ons thuis geweest. Dat is moeilijk. Zowel voor Daan als voor ons, maar in het belang van Daan is dit de beste weg. Dit is de enige manier om hem duidelijk te maken dat hij ergens anders woont. Daarin zet ik mijn eigen emoties opzij, omdat Daan dat niet kan. Zo gaat dat al bijna veertien jaar. In die zin verandert er niets. Ik heb me voor Daans verhuizing veel zorgen gemaakt. Hoe zou het met hem gaan na zo’n grote verandering? Ik durfde er geen enkele inschatting van te maken. Gelukkig waren de berichten die wij van de Zorgboerderij kregen positief. Daan is, op twee dagen met enkele dipjes na, chronisch gezellig en vrolijk geweest. Dat is feitelijk ook zijn karakter, we noemen hem niet voor niets VROLIJK zorgenkind. Een goedgehumeurde Daan is een uitermate gezellig kind waar je heel erg mee kunt lachen. Daan houdt van grapjes en gek doen. In combinatie met zijn enorme glimlach heeft onze breedbekkikker al massa’s mensen finaal ingepakt. Dat is mijn stiekeme trots. Daan was dus steeds vrolijk en gezellig op de Zorgboerderij maar.......daarmee niet zichzelf. Dat is logisch en heel menselijk. Als ik ergens op bezoek ga laat ik me ook niet van mijn beroerdste kant zien. Precies dat is wat Daan ook deed op de Korenschoof. Je leest het goed. Deed. Want geen mens houdt het vol om altijd vrolijk en gezellig te zijn. Daan dus ook niet. Na een periode van zijn beste beentje voorzetten is er deze week een nieuwe fase aangebroken. Het eerste bericht kwam maandagavond via de Whatsapp van zijn begeleidster: “Daan is vandaag wat mopperig als hij dingen niet wil zoals brood aanprikken en oefeningen in het zwembad. We blijven hem stimuleren en wanneer hij klaar is, is hij ook weer vrolijk. Daan heeft verder een actieve dag gehad vandaag. Vanmorgen lekker gezwommen en vanavond na het eten nog lekker naar buiten geweest, wedstrijdjes doen. Daarna was Daan wel erg moe dus lekker gaan slapen rond half acht.” Vooral in de eerste zin herkende ik veel. Zo lang alles gaat zoals Daan graag wil gaat het prima, maar als puber Daan ergens geen zin in heeft...... Oei! Dan is hij een donderwolk op wielen. Dit berichtje was duidelijk een heel ander geluid dan de afgelopen periode. Mijn antwoord op het berichtje begon met “Dit is de Daan zoals wij hem kennen ;-)” Want zo is het. Ik vind zijn gedragsverandering positief. Het betekent dat hij zich op de Korenschoof veilig genoeg voelt om meer van zichzelf te laten zien en dat hij zich dus beter thuis gaat voelen in zijn tweede thuis. Daan heeft een nieuwe stap gezet. Mijn gevoel zegt ook dat het langzaam tot hem doordringt dat de situatie echt zo blijft. Dat hij daar woont en wij hier. Aan de ene kant is dat goed, dat moment moet natuurlijk een keer komen. Aan de andere kant raakt me dat heel hard en heb ik medelijden met hem. Het is ook niet niks allemaal. Vooral omdat Daan niet begrijpt waarom het is zoals het is. Het moeilijkste vind ik nog altijd dat Daan niet kan zeggen wat hem dwars zit. En dat wij hem niet kunnen uitleggen waarom hij verhuisd is. Mijn moedergevoel zegt dat ik dat zou moeten doen. Dat hij daar recht op heeft. Verstandelijk weet ik best dat dat door Daans beperkte begrip niet kan, maar emotioneel gaat dat lijnrecht in tegen alles waar ik als moeder voor sta. En dat geeft mij een heel naar gevoel. Maar opnieuw moet ik mijn eigen emotie opzij zetten. Omdat het niet anders kan. Deze week had Gijs vakantie. Daarom gingen we woensdagmiddag een keertje extra samen naar Daan. Ik stelde me in op een boze Daan, maar hij was heel blij om ons te zien. De zon scheen en we konden lekker naar buiten. Het was heel gezellig samen. Ik rende sukkelig rondjes op het erf en verstopte mij achter muurtjes terwijl Daan gierend van het lachen in zijn rolstoel achter mij aan reed. Gijs kwam er met rode wangen op een skelter achteraan. We hadden het leuk samen en met een goed gevoel reed ik met Gijs naar huis. Een dag later was het ons vaste FaceTime moment. Tot voor kort vond Daan dat heel leuk, maar deze keer was hij boos, dwars en chagrijnig. We vroegen zoals altijd wat hij gedaan had die dag. Helemaal fout. Boos zei hij “en nu moet je antwoord geven! En nu moet je vertellen! Nouhou, nu is FaceTimen tijd!” Paul maakte een grapje en gooide zijn weergaloze imitatie van Sesamstraat Ernie in de strijd om Daan uit zijn boze bui te halen. Het bleek zinloos. Er was geen land met Daan te bezeilen. We lieten Daan kiezen. Gezellig kletsen of stoppen. Hij wilde niet kiezen, bleef boos. Dus sloten we het gesprek af. Niet leuk. En na die gezellige woensdagmiddag voor mij best een kater. Maar ik weet, ook dit is puber Daan. Totaal onvoorspelbaar. Sinds zijn verhuizing zie ik alleen niet meer of hij weer bijtrekt na zo’n uitbarsting. En of hij toch rustig in slaap is gevallen. Daarvoor ben ik afhankelijk geworden van de ogen en oren van zijn begeleiders. Gelukkig heb ik een heel kort lijntje met hen via de Whatsapp berichtjes die we uitwisselen. Gisteren kreeg ik dit bericht: “Daan was vandaag actief aanwezig. Het was zonnig en we zijn veel met hem buiten geweest. Soms lijkt hij wat bedachtzaam en kijkt hij stilletjes om hem heen. Ik heb niet het idee dat hij dan verdrietig is. Wel heb ik het idee dat hij aan het nadenken is. Ik zie ook een verschil in vragen. Voorheen vroeg hij “wie brengt mij vanavond naar bed?” Zo weet hij dat hij hier slaapt. Een stukje bevestiging. Woensdag en vrijdag zei hij tegen vijf uur “Ja ja (naam begeleiding) brengt mij vanavond naar bed.” Ik denk dat hij een flinke stap aan het maken is in het besef dat hij verhuisd is. Vandaar misschien ook het mopperen bij FaceTime. Hij moet het weer een plekje geven in zijn nieuwe besef. Daarom lijkt het ons goed om de komende week te stimuleren op een positieve manier. We zeggen hem iets langer van te voren dat hij gaat FaceTimen met jullie zodat hij wat meer tijd heeft om te schakelen.” Dit berichtje bevestigde mijn gevoel. Alles wijst erop dat Daan een nieuwe fase in is gegaan. Een periode waarin mijn grote kleine man de immense verandering in zijn leventje moet verwerken. Een periode waarin hij daadwerkelijk beseft. Hij zou eens moeten weten hoe trots ik op hem ben.