Klussen

Paul klust graag. Het is voor hem ontspanning en hij is er ook nog eens heel goed in. Wat uit zijn handen komt is mooi, goed en degelijk. Wolfkampkwaliteit noem ik dat. Ik zou er zonder twijfel een keurmerk voor oprichten! Een mooi stoer wolfje van metaal. Staat vast leuk.
Jaren voor wij samen waren kocht Paul voor een prikkie een oud huis zonder douche, wc, keuken, riolering en stromend water. Hij timmerde een hokje op zolder om te slapen en verhuisde….. In de winter! Ik vind het niet heel erg dat ik deze Spartaanse periode gemist heb. Elke dag kluste hij. Na een paar jaar had hij het hele huis verbouwd. Net toen alles klaar was kwam ik in zijn leven. Ik heb gevoel voor timing….
Wij waren nogal een snel stel. Toen onze relatie pas een paar maanden oud was hadden we trouwplannen en verkocht Paul zonder blikken of blozen zijn met hart en ziel verbouwde huis. Samen werden wij verliefd op het huis waar we nu wonen. Oud en destijds slecht onderhouden. Niet groot, maar met sfeer. Daar vielen we voor. We kochten het en na een paar weken klussen verhuisden we zomer 1999. We maakten een vijfjarenplan voor de renovatie die we zelf gingen uitvoeren. Een hele klus maar dat gaf niet. Tijd genoeg. Dachten we.
Toen werd Daan geboren in 2002. Zeven weken te vroeg. Daan verscheurde ter plekke ons vijfjarenplan. Maar midden in het medische circus waarin we belandden was dat wel het laatste waar we aan dachten. De zorg voor Daan en de zorgen om Daan vulden onze dagen volledig en namen ons helemaal in beslag. En dus kwam van klussen helemaal niets meer terecht. We wilden van alles, maar we konden de tijd en energie er onmogelijk voor vinden. Dat leverde eerst een heleboel frustratie op, maar we legden ons er al snel bij neer. Een andere keus was er niet. Onze mooie plannen gingen stuk voor stuk de koelkast in om te wachten op betere tijden.
Op de schaarse momenten dat het kon, kluste Paul verder. Niet meer voor ons huis, maar voor Daan. Voorzieningen voor Daan aanvragen duurde een eeuwigheid. En sommige oplossingen bestonden gewoon niet eens. Daarom maakte Paul zoveel mogelijk zelf.
Ik herinner me een bijzonder moment. Daan was anderhalf jaar oud en kon zichzelf nog steeds niet voortbewegen. Hij werd op het revalidatiecentrum door de ergotherapeut in een stoeltje gezet waaronder wieltjes zaten. Met zijn korte dikke beentjes zette hij zich af en kon zich onverwacht ineens verplaatsen! De brede lach op zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Zo mooi om te zien. De tranen sprongen in mijn ogen.
Thuisgekomen vertelde ik Paul wat er was gebeurd. Dezelfde avond was hij in de weer met zijn rolmaat, papiertje en potlood. Kort daarna hadden we ook thuis een stoeltje met wieltjes voor Daan! Hij was er dolgelukkig mee en reed binnen de verf van deuren en kozijnen. Het kon ons niet schelen. Buiten zat hij heerlijk op zijn wieltjes in het zonnetje met Fritsje, onze poes.
En zo maakte Paul in ons wereldje vol beperkingen het verschil. In de afgelopen tien jaar heeft hij met zijn creatieve handen het leven voor Daan en onszelf mooier en makkelijker gemaakt. Een schommelbedje, een aangepaste kinderstoel, de aanpassing van ons huis, aanpassingen in de auto, een omgebouwde skelter, een speciale schommel en glijbaan, een tillift in de schuur om Daan op de fiets te tillen, een loopbrug  in de tuin ..… Ik zou zonder enige moeite een heel blog kunnen vullen met zijn creaties. Zijn creativiteit kent geen grenzen. De meeste uitvindingen bedenkt hij ’s nachts en ’s ochtends schrijft hij zijn idee op. Pauls nieuwste verzinsel is in ontwikkeling. Dat wordt volgens hem een omgebouwde brommobiel met een crossbaantje voor Daan. Mmm tja, ik moet hem nog vertellen dat we daarover een gezellige discussie gaan houden!
En het vijfjarenplan voor ons oude huis? Ons huis is bij stukjes en beetjes toch verbouwd, al is nog lang niet alles af. De indeling van vroeger is veranderd. We koken en eten in de stal, Daan slaapt in de keuken, onze huiskamer is in de slaapkamer en wij slapen op de hooizolder. Het is helemaal onze plek geworden.
 De ultieme klus voor Paul bedacht Gijs deze week. Gijs zingt zelfbedachte liedjes. Hij liep door de keuken en zong “ik ben Daan en ik kan weer lopen, ik ben gerepareerd!” Paul en ik keken elkaar aan. Lief en ontroerend vonden we het, dat zeker. Maar de reparatie van Daan………  Nee, dat is zelfs voor Paul te hoog gegrepen.