Geest uit de fles

We FaceTimen met Daan. Meestal stellen wij de vragen en geeft Daan antwoord. Dat is vrijwel altijd hetzelfde antwoord. De inhoud van ons gesprek maakt ook eigenlijk niet uit, we hebben contact. Daan ziet ons en wij zien hem in beeld. Dat is waar het om gaat. Deze keer heeft Daan geen zin om antwoord te geven als ik hem iets vraag. “Nu ben jij aan beurt mama” zegt hij steeds en begint te vragen. “Heb jij vandaag gedaan mama?” Tja ik heb een heleboel gedaan maar het meeste is onmogelijk aan Daan uit te leggen. Dus houd ik het eenvoudig en vertel alleen dingen waarbij hij zich een voorstelling kan maken. “Mama heeft schoongemaakt en op de computer gewerkt” zeg ik. “En ben je nou vrij?” vraagt Daan. “Ja, nou is mama vrij.” “En moet je morgen weer werken?” “Ja mama moet morgen weer werken.” Helemaal waar is dat niet, maar dat is niet belangrijk. Mijn antwoord stelt Daan gerust. In de ogen van Daan heb ik gewerkt. Dat is fijn. In de ogen van mijzelf trouwens ook. De afgelopen maanden heb ik gewerkt aan mijn conditie. Ben ik voor de verandering eens heel lief geweest voor mijzelf. Dat was goed en nodig. Maar gewerkt, écht gewerkt in de zin van een baan........ Oei dat is lang geleden. In juli 2005 gooide ik na drie jaar vierentwintig uursdiensten draaien met Daan noodgedwongen de handdoek in de ring. Ik trok het niet meer en nam ontslag. Zoals zoveel moeders van zorgenkinderen dat noodgedwongen doen. Uitgeput, opgebrand, burn-out, geef er een naam aan. Waar het op neerkwam is dat het gewoon niet meer ging. Ik weet nu dat het onmogelijk is om in zes maanden tijd volledig te herstellen van veertien zorg intensieve jaren. Zoveel is mij wel duidelijk geworden de afgelopen periode. Maar het gaat gelukkig beter. Nu de zon zich vaker laat zien en ik inmiddels ruim zes kilo lichter ben merk ik dat mijn energie langzaam terug komt. Hoera! Hetzelfde geldt voor Paul. We zijn er nog niet helemaal, maar de dop die strak op onze flessen gedraaid zat is de afgelopen maanden losser gaan zitten. Sinds een paar weken is die dop eraf. Onze geest is uit de fles en dat is te merken. Paul onderneemt steeds meer en steeds vaker. Leuke dingen waar hij energie van krijgt. En ik? Mijn ambitie zat lange tijd in die dichte fles. Inmiddels niet meer. Ik heb de afgelopen tijd veel nagedacht. Over wat ik kan en vooral over wat ik graag wil. Behalve nadenken heb ik ook van alles gedaan. Gesprekken gevoerd met anderen over werk. Ik heb mij georiënteerd op mijn mogelijkheden. Mijn kansen. Ik heb bijvoorbeeld een Webinar bekeken van de Kamer van Koophandel over voor jezelf beginnen als ZZP’er of freelancer. Ja ik ben ambitieus. En ik ga er alles aan doen om mij er weer tussen te wringen op de arbeidsmarkt. Daarover krijg ik regelmatig ongevraagd advies van mensen die mij fijntjes wijzen op mijn leeftijd, het gat in mijn CV en de moeizame arbeidsmarkt. Over hoe lastig het allemaal is en nog zal worden. Ach beste mensen, ik lees ook kranten. Ik kijk ook naar het nieuws. De realiteit is mij dus niet onbekend. Toch sta ik er positief in, want als ik dat niet doe kan ik er net zo goed niet aan beginnen. Dus ga ik koppig maar vrolijk verder op mijn ingeslagen weg. Ik weet wat ik kan en ik weet wat ik wil. Ik heb me ingeschreven voor een opleiding professioneel tekstschrijver. Gisteren kreeg ik de syllabus in huis. Daar ga ik met volle inzet aan beginnen. Ik ga namelijk gewoon doen wat ik leuk vind. Schrijven. Dat kan van alles zijn. Tekst voor een artikel, brochure, website of reclame. En ik denk er dus over om voor mezelf te beginnen. Daarnaast wil ik ook graag bij een bedrijf werken of in ieder geval samenwerken met anderen. Ik ben nogal klaar met dat alleen thuis zitten. Ik wil weer onder de mensen zijn. Een plek, een bureau hebben waar ik naar toe kan gaan en anderen kan ontmoeten. Dingen kan bespreken en overleggen. Hoe dat allemaal gaat lopen weet ik nog niet, dat zie ik wel. Waar het om gaat is dat ik de ruimte weer heb om te denken, te dromen en te durven. Om weer met mijzelf bezig te zijn. Die ruimte heb ik omdat het met Daan erg goed gaat. Daardoor kan ik nu in alle vrijheid nadenken over wat ik graag wil. Zonder mitsen en maren. Mijn wensen en belangen doen er weer toe en dat voelt gewoon lekker. We hoeven ons niet meer noodgedwongen te houden aan Daans vaste ritme om ons gezinsleven leefbaar te houden. We hebben nu de ruimte om keuzes te maken. Keuzes die voorheen niet mogelijk waren. Dat geldt ook voor Gijs. Na een dip rond de kerst heeft hij nu een heel mooi rapport. Is hij op alle fronten flink vooruit gegaan. Gijs mist Daan nog wel maar op een andere manier. Hij huilt er niet meer om. Hij is blij om leuke filmpjes te zien die ik van de Daans begeleiders krijg. Hij vindt het fijn om te weten dat Daan het goed heeft. Daardoor kan ook Gijs nu aan zichzelf toekomen en daar word ik weer hartstikke blij van. Er bestaat in ons gezin niet zoiets als eind goed al goed. De keerzijde blijft altijd. Net als ons verdriet om Daan onder de oppervlakte. Maar er is wel een nieuwe periode aangebroken waarin wij alle drie voorop staan. Waarin we gewoon aan onszelf kunnen en mogen denken. De geest is uit de fles. Een uitstekend begin van onze zomervakantie.

Wij gaan genieten van onze zomervakantie. Over zes weken praat ik je weer bij op deze plek. Graag tot dan!